Inteligencja emocjonalna dzieci – czym jest i jak rozwijać?

Inteligencja emocjonalna to zdolność do rozumienia własnych emocji i radzenia sobie z nimi oraz rozumienia i współodczuwania stanów emocjonalnych innych ludzi. Jej rozwój następuje w okresie przedszkolnym, kiedy dziecko uczy się diagnozowania i rozumienia emocji swoich i swojego otoczenia, zbiera doświadczenia i uczy się radzenia z problemami. Jak rozwijać inteligencję emocjonalną?

 Jak rozwijać inteligencję emocjonalną dziecka?

Rozwój inteligencji emocjonalnej u dzieci następuje w wieku przedszkolnym, choć kształtowanie umiejętności emocjonalnych dzieci zaczyna się jeszcze w okresie niemowlęcym. Najmłodsze dzieci, które dostają od rodziców dużo zachęty i aprobaty, nabierają pewności, że sobie poradzą z wszelkimi życiowymi wyzwaniami.

W wieku przedszkolnym dzieci poznają swoje emocje i emocje innych osób, uczą się różnicowania życia emocjonalnego i doznań uczuciowych, które są ich udziałem. Jest to początek kształtowania tzw. uczuć wyższych, które odgrywają ogromną rolę w dorosłym życiu.

Dzięki inteligencji emocjonalnej człowiek uczy się adekwatnych do danej sytuacji zachowań i pokonywania problemów. Na rozwój inteligencji emocjonalnej duży wpływ ma otoczenie, w którym dziecko dorasta.

Oto kilka wskazówek, jak wychowywać  inteligentne  emocjonalnie dziecko:

1. chwal dziecko najczęściej, jak możesz – chwalenie ma wielką moc, ponieważ daje dziecku informację, co zrobiło dobrze i warto to powtarzać; dobrze jest opisać, za co maluch dostał pochwałę, unikając ogólników, w stylu: „jesteś zdolny”;
2. ukazuj różne punkty widzenia – umiejętność patrzenia na świat oczami innych osób to jedna z cech wysokiej inteligencji emocjonalnej; warto ćwiczyć tę umiejętność np. podczas oglądania bajki, zadając dziecku pytania: co czuł bohater, skąd dziecko to wie, czy czułoby to samo;
3. opisuj zachowanie dziecka i jego skutki, oddzielaj sprawcę od czynu – zamiast zdania: „jesteś kłamcą” powiedz „oszukałeś mnie, teraz będzie mi trudno Ci zaufać”;
4. nie myl radzenia sobie z uczuciami z ich wypieraniem (wypieranie to mechanizm obronny, który uruchamia się w trudnej dla nas sytuacji i może świadczyć o nieprawidłowościach; radzenie sobie z uczuciami to umiejętność rozpoznawania uczuć i właściwego ich wyrażania);
5. ucz dziecko, w jaki sposób radzić sobie z niepowodzeniami (pomóż przeanalizować porażkę, wspólnie z dzieckiem pomyśl, co można zrobić następnym razem, by tej porażki uniknąć, czego maluch dowiedział się z popełnionych błędów i kto może pomóc, by w przyszłości odnieść sukces);
6. często rozmawiaj o uczuciach – zadawaj pytania: „Co czujesz?”, „Jak sądzisz, co czuje Zosia?”; ucz słów, które określają stany emocjonalne, mów o swojej radości, złości i smutku, dziecko może narysować, co czuje;
7. nie zaprzeczaj emocjom dziecka – akceptuj uczucia, uważnie słuchaj, możesz powiedzieć: rozumiem, że jestem smutny, to musiało być przykre; nie używaj, nawet w dobrej wierze sformułowań tego rodzaju: brzydko wyglądasz, jak płaczesz, to głupstwo, nie bądź smutny;
8. nie nagradzaj i nie utrwalaj zachowań świadczących o niedostatecznym rozwoju emocjonalnym – nie reaguj na wymuszanie, napady złości czy dąsanie się, nie kupuj dziecku czegoś wbrew sobie z powodu przewidywanej reakcji;
9. ucz dziecko słuchać, pokazuj maluchowi, co to jest aktywne słuchanie i że dobra rozmowa wymaga czasu i skupienia;
10. uświadom dziecko, że skrywane emocje mogą prowadzić do nieporozumień i konfliktów; maluch powinien wiedzieć, że czasem trudno jest odkryć czyjeś emocje i można się pomylić;
11. wskazuj konsekwencje, które wynikają z dobrego i złego zachowania, unikaj stosowania kar – konsekwencje postępowania pomagają zrozumieć dziecku, że to ono ma wpływ na swoje życie, podczas gdy kary uczą, że to dorośli kontrolują sytuację i podejmują decyzje.

 źródło internetowe
opracowała-
KrystynaSekita                                                                                                                                                                                                                                                               

WPŁYW CZYTELNICTWA NA ROZWÓJ DZIECI
„Czytanie dzieciom i ograniczenie korzystania z mediów elektronicznych to najlepsza inwestycja w ich przyszłość.”
Jim Trelease

Czytanie dzieciom jest niezwykle ważne, gdyż wpływa na rozwój emocjonalny dziecka, rozwijając
jego empatię oraz wrażliwość . Wzbogaca jego zasób słownictwa, uwrażliwia na piękno języka,
doskonali umiejętność wysławiania się. Dzięki literaturze dzieci lepiej rozumieją uczucia swoje,
innych oraz otaczający je świat. Uczą się wartości moralnych, kształtują i wzmacniają postawy
empatii i szacunku wobec innych. Czytanie to również profilaktyka uzależnienia od Internetu czy
telewizji. Poza tym czytanie jest ważne, gdyż poszerza wiedzę o świecie, pobudza wyobraźnię i
przenosi w świat fantazji.
Dziecko słuchając rodzica i jego głosu, czuje się bezpieczne i zaopiekowane. To doskonały pomysł na
wspólne spędzanie czasu i pogłębianie z nim relacji.
Chociaż nigdy nie jest za późno, aby zacząć czytać z dzieckiem, ważne by robić to już od
najmłodszych lat. Dzieci uczą się przez naśladowanie, więc czytający rodzic daje dobry przykład, by
pokazać, że czytanie do dobry sposób na sprawienie radości. Dzięku temu można zaszczepić w nich
miłość do książek, a to będzie gwarantem tego, że same będą chętnie po nie sięgać.
Badania* potwierdzają, że głośne czytanie dziecku:

1. buduje więź pomiędzy rodzicem i dzieckiem,
2. zaspokaja potrzeby emocjonalne,
3. wspiera rozwój psychiczny dziecka i wzmacnia jego poczucie własnej wartości,
4. uczy języka, rozwija słownictwo, daje swobodę w mówieniu,
5. przygotowuje i motywuje do samodzielnego czytania,
6. uczy myślenia,
7. rozwija wyobraźnię,
8. poprawia koncentrację,
9. ćwiczy pamięć,
10. przynosi wiedzę ogólną,
11. ułatwia naukę,
12. uczy odróżniania dobra od zła, rozwija wrażliwość moralną,
13. rozwija poczucie humoru,
14. jest znakomitą rozrywką,
15. zapobiega uzależnieniu od mediów,
16. chroni przed kwestionowalnymi wpływami ze strony otoczenia i kultury masowej,
17. pomaga w rozwiązywaniu problemów,
18. jest zdrową ucieczką od nudy,
19. jest profilaktyką działań aspołecznych,
20. kształtuje nawyk czytania i zdobywania wiedzy.
    *Badanie przeprowadzone przez Amerykańską Agencję Wspierania Sztuki NEA
    Bibliografia/netografia:
    I. Koźmińska „Wychowanie przez czytanie”
    S. Taboł „Istota czytania”
    www.dziecisawazne.pl

JAK ROZMAWIAĆ Z DZIECKIEM?

O tym, jak rozmawiać z dzieckiem, żeby nas słuchało, myślą rodzice na całym świecie. Czasami wydaje się, że dzieci kompletnie nie zwracają uwagi na nasze wielokrotne prośby i ciągle popełniają te same błędy. Niektórzy posuwają się nawet do stwierdzenia, że są niereformowalne. Tymczasem problem może tkwić nie w pociechach, a w naszym postępowaniu. Mózg dziecka działa nieco inaczej niż osoby dorosłej. Używane przez nas zwroty mogą nie trafiać do dziecka w pożądany sposób – zamiast motywować do zmiany zachowania sprawiają, że czuje się oskarżany i krytykowany. Jednak rozmowa może być skuteczna, jeśli tylko wiemy jak mówić, żeby dzieci nas słuchały i wprowadzimy w życie pewne istotne zmiany.

• Zwróć uwagę na potrzeby dziecka

Wszyscy ludzie mają takie same potrzeby. Są to między innymi: potrzeba bezpieczeństwa, wolności, przynależności, wspólnoty, uznania, zrozumienia. Próbujemy zaspokoić te potrzeby podejmując różne działania. Działania te nazywamy strategiami. Uczucia informują nas, czy nasze potrzeby są zaspokojone, czy nie.

Ważne, aby postrzegać dziecko w perspektywie jego potrzeb i stwarzać warunki do jak najpełniejszego zaspokajania. Nie chodzi jednak o to, aby zawsze zaspokoić wszystkie potrzeby, ale aby je nazwać, uhonorować, poczuć i wskazywać aprobowane społecznie sposoby ich zaspokajania. Takie postępowanie buduje samoświadomość dziecka i daje mu wybór bezpiecznych i skutecznych zachowań.

• Bądź empatyczny

Empatia to dar czasu i uwagi, bycie obecnym. To koncentracja na drugiej osobie, jej świecie i jej przeżywaniu. To słuchanie i rozumienie, bez oceniania, doradzania i osądzania. Dając empatię, budujemy kontakt z dzieckiem. Empatia nie oznacza aprobaty każdego zachowania czy też przyzwolenia np. na agresję, ale pozwala nawiązać kontakt, zbudować zaufanie. Efektem dobrej relacji może być chęć zmiany niepożądanego zachowania właśnie z troski o relację, a nie z powodu kar czy nagród. Dawanie empatii pomaga dziecku w budowaniu poczucia własnej wartości. Jest dla niego także komunikatem, że jest ważne, że to co przeżywa, myśli i czuje jest istotne i warto się o to troszczyć.

• Nie oceniaj, nie obwiniaj

„Źle zrobiłeś, jesteś niegrzeczny” – takie słowa nie wspierają dziecka w budowaniu pozytywnego obrazu swojej osoby, ani w kształtowaniu właściwych zachowań. Zamiast tego docieramy do potrzeby, którą dziecko chce zaspokoić tym zachowaniem i wspólnie znajdujemy sposób postępowania, który jest zarówno akceptowalny społecznie, jak i skuteczny.

• Bądź szczery

Szczerość to autentyczne wyrażanie siebie, swoich potrzeb i wartości w sposób nie raniący innych. Oznacza to, że mogę mówić o swoich prawdziwych przeżyciach i mam prawo powiedzieć, jeśli na coś się nie zgadzam. Sprzeciw nie jest rozumiany jako atak na drugą osobę, ale jako obrona swoich granic i swoich wartości. Dajemy sobie i dzieciom prawo do wyrażania siebie, jeśli naruszane są nasze granice lub poczucie bezpieczeństwa.I dziecko i dorosły może powiedzieć „nie zgadzam się”. Otwiera to drogę do szukania zachowań i strategii, które odpowiadają wszystkim.

Opracowały: Żaneta Kędzierska, Agata Szefler

Bibliografia:

Adele Faber, Elaine Mazlish „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły”

Ewa Krogulska „Jak zrozumieć małe dziecko”

Piotr Kwiatek „Komunikacji można się nauczyć”

ZABAWY SENSORYCZNE DLA NAJMŁODSZYCH

Zabawy sensoryczne mają na celu dostarczenie różnorodnych bodźców do zmysłów dziecka i poszerzenie świata jego doznań. Nie potrzeba do nich skomplikowanych zabawek, można wykorzystać przedmioty codziennego użytku i produkty spożywcze, które znajdą się w każdym domu.

PIASEK KINETYCZNY

Najważniejszym narzędziem w czasie tej zabawy są ręce. To one przesypują, ugniatają i przesiewają piasek. Żeby babki się udawały (i sprzątania było mało), będzie potrzebny piasek kinetyczny. Jest zawsze wilgotny, świetnie się klei i nie rozsypuje

Można kupić go w lub zrobić samemu, to tylko dwa składniki!

• mąka kukurydziana (tyle, ile potrzebujecie piasku),
• olej spożywczy,
• barwnik spożywczy (opcjonalnie).

Do mąki stopniowo dodajemy olej. Mieszamy do uzyskania odpowiedniej konsystencji.

PUDEŁKO PEŁNE SKARBÓW

Do pudełka wkładamy różne materiały, mogą to być ścinki kolorowych tkanin, wstążki, piórka, kawałki folii bąbelkowej, sztuczne futerko, filcowe kulki. W pudełku chowamy niewielkich rozmiarów skarby, na przykład gumowe figurki albo plastikowe samochodziki. Zadaniem malucha jest odnalezienie ich.

KOLOROWE WORECZKI

Każdy może zostać czarodziejem, a przy okazji przekonać się, jak powstają barwy. Do zabawy potrzebnych będzie kilka plastikowych woreczków z zamknięciem strunowym i farby w kolorach podstawowych: żółtym, niebieskim i czerwonym. Do każdego woreczka wlewamy po odrobinie farby w dwóch kolorach w taki sposób, żeby kleksy znajdowały się w przeciwległych rogach, i szczelnie zamykamy. Dziecko ugniatając woreczek miesza barwy i na jego oczach dzieją się prawdziwe czary-mary. Zabawa pokazuje związki przyczynowo-skutkowe, a przy okazji pozwala ćwiczyć mięśnie dłoni i koordynacji oko-ręka.

BALONOWE PIECZĄTKI

Do różnokolorowych baloników nalewamy wodę (wystarczy tyle, żeby je obciążyć), w ten sposób powstaną stempelki. Przygotowujemy paletę z farbami i można rozpocząć zabawę. Balonowe stempelki są miękkie i elastyczne, przelewająca się w środku woda przyciąga też uwagę i sprawia, że dobrze leżą one w rączkach. Jak malować balonami? Możemy na przykład odbijać pieczątki, używać jak szerokiego pędzla albo toczyć po papierze jak piłkę.

DOMOWA CIASTOLINA

 Do zabawy przyda się wałek, foremki do ciastek i występujące w roli posypek cekiny, brokatowy pył, ziarenka maku lub sezamu.  Bazę domowej ciastoliny stanowią:

• 2 szklanki mąki,
• 1 szklanka soli,
• 2 łyżki oleju roślinnego,
• 2 płaskie łyżki proszku do pieczenia,
• 1,5 szklanki gorącej wody.

Wszystkie składniki należy wymieszać i intensywnie ugniatać, aż się połączą, a masa zrobi się zwarta i elastyczna. Ciastolinę można zabarwić, dodając do podzielonej na części masy barwniki spożywcze.

SYPKA TABLICA

Na dużej tacy lub kuchennej stolnicy rozsypujemy warstwę mąki, kaszy manny lub piasku – i tabliczka gotowa. Na ciemniejszym tle kreślone przez dziecko znaki będą lepiej widoczne, co z pewnością zachęci je do dalszej zabawy. Sypką tabliczkę ściera się jednym ruchem ręki, a powierzchnię można wyrównać dosypując odrobinę mąki lub kaszy.

ZAPACHOWE ZAGADKI           

Do słoiczków wsypujemy na przykład ziarna kawy, kakao, cynamon, skórkę pomarańczy, liście mięty lub bazylii. Dobrze, żeby pojemniki nie były przezroczyste – wtedy maluchy naprawdę skupią się na zapachu. Dzieci mogą podzielić słoiczki na te, które pachną dla nich ładnie lub brzydko, albo odnajdywać pary identycznych zapachów.

Opracowała: Agata Szefler

Bibliografia:

Allie Ticktin „Rozwój przez zabawę”

Maria Borkowska „Integracja sensoryczna w rozwoju dziecka”

Jak pomóc dziecku radzić sobie z emocjami .

Pamiętaj, że dziecko naśladuje zachowania

Ta ogromna odpowiedzialność wymaga od dorosłego przyjrzenia się swoim własnym  zachowaniom, myślom i sposobom radzenia sobie w sytuacjach stresowych. Od jakości naszego postępowania w dużym stopniu zależy jakość reakcji dziecka. Jeśli zatem chcemy, by umiało radzić sobie z trudnymi emocjami, warto samemu takie umiejętności posiadać. Oczekiwanie od dziecka, że się uspokoi, gdy my jesteśmy zdenerwowani, jest z góry skazane na porażkę.

Bądź dostępny emocjonalnie

Przede wszystkim uczestnicząc w życiu dziecka i traktując jego problemy z należytą uwagą. Wspieranie go w radzeniu sobie z emocjami, to na podstawowym poziomie po prostu świadome bycie obok: uważne słuchanie, otwartość, chęć bliższego poznania malucha, rozmowa. To także akceptacja dziecka niezależnie od jego zachowania, czyli wsparcie nawet w tych najtrudniejszych momentach, np. gdy w wielkiej złości mówi nam, że nas nienawidzi.

Wprowadzaj dziecko w świat emocji – nazywaj je po imieniu

Rozmawiając z dzieckiem o emocjach, dajemy mu szansę na zrozumienie tego, co mu się przytrafia. Często bywa bowiem tak, że maluch nie rozumie, co się z nim dzieje: doświadczanie emocji nie jest przecież świadomą decyzją. Warto w rozmowach, nawet z najmłodszymi dziećmi, nazywać konkretne uczucia (np. złość, radość, gniew, zaskoczenie, strach). 

Baw się z dzieckiem w spokój 

Nie ma sprawdzonej recepty na samoregulację. Sposoby, które mogą odpowiadać jednej osobie, okazują się bezskuteczne dla kogoś innego. Wiele zależy też od wieku dziecka. Dlatego tak ważne jest poszukiwanie rozwiązań szytych na własną miarę, wspierających rozwój dziecka. Dzieci natomiast potrzebują w tym procesie naszego wsparcia. Poza emocjonalną obecnością i rozmowami o uczuciach, warto zatem pokazywać dziecku różne metody wyciszania się, uspokajania umysłu, regeneracji. Aby pomóc dziecku w danej sytuacji, często wystarczy się… bawić! Oto kilka propozycji:

Oddychaj i pytaj, co dziecko czuje

• wyciągamy dłoń przed siebie i wyobrażamy sobie, że każdy palec to zapalona świeczka na torcie urodzinowym, musimy długimi wydechami zdmuchnąć je po kolei, gdy świeczka zgaśnie, zwijamy paluszek, aż ostatecznie złożymy dłoń w pięść, 
• wspólne zdmuchujemy dmuchawce na łące albo w parku,
• poruszamy oddechem liście, trawy, piórka.

Po wykonaniu ćwiczenia można z dzieckiem porozmawiać o jego odczuciach:

Czule dotykaj, rozpoznając potrzeby dziecka

Kontakt fizyczny jest bardzo skutecznym sposobem wspierania dziecka przeżywającego silne emocje.   Należy jednak przy tym pamiętać, że aby wspierać małe dzieci dotykiem, po pierwsze muszą one wyrazić na to zgodę, więc jeśli nas odpychają, krzyczą „zostaw mnie, nie dotykaj”, to rezygnujemy z tej formy wsparcia. Po drugie, sami musimy być spokojni, rozluźnieni, by tym spokojem zarazić dzieci. Są też osoby, które po prostu nie lubią przytulania  i to też należy uszanować. 

 Zabawy, które oswajają z   dotykiem

• bitwa na poduszki,
• turlanie się po podłodze,
• wspólne „wygłupy” na placu zabaw,
• zabawa w odrysowywanie kształtu rąk, nóg czy całego ciała na dużej kartce papieru albo kredą na stosownym podłożu, 
• zajęcia jogi dla rodziców i dzieci.

Ćwicz umiejętność rozpoznawania odgłosów

Wszelkiego rodzaju zabawy, w których: nasłuchujemy odgłosów natury (czy to na spacerze w parku, czy w lesie), wsłuchujemy się na minutę bądź dłużej w ciszę (leżąc wygodnie na łóżku, siedząc po turecku na poduszce), oddychamy głęboko i staramy się robić to jak najciszej, kierują uwagę dziecka właśnie na ciszę i pokazują, że brak bodźców dźwiękowych, hałasu i dokuczliwych odgłosów, pomaga w uspokojeniu się. 

Opracowała: Danuta Banach

Literatura: 

(1) K. Story, Szpitale w depresji, „Tygodnik Powszechny” 2019, nr 20, s.13.
(2,3,4,5) A. Stein, Dziecko z bliska. Zbuduj szczęśliwą relację, Wydawnictwo Mamania, Warszawa.

Rozwój dziecka – 10 wskazówek psychologa https://www.youtube.com/watch?v=Eao2j4IoKPg

Kary i nagrody w wychowaniu dzieci – jak nie zepsuć w dziecku motywacji do działania? https://www.youtube.com/watch?v=iN-cEy5KMKw

 10 tekstów, których dziecko nie powinno nigdy słyszeć https://www.youtube.com/watch?v=MRSMUOBzc_4

 
Jak nie mówić do dziecka? 5 niewybaczalnych komunikatów https://www.youtube.com/watch?v=dMhB3yIepZQ

 
Dlaczego dziecko nie słucha, czyli język ojczysty dziecka https://www.youtube.com/watch?v=bykWOYOZcbY

Doskonalenie motoryki małej – przykładowe zabawy i ćwiczenia usprawniające pracę dłoni i palców

1. Rysowanie na dużych arkuszach papieru;
2. Rysowanie kredą po płytkach chodnikowych;
3. Zamalowywanie dużych powierzchni farbami;
4. Malowanie dłońmi;
5. Malowanie gąbką, watą;
6. Stemplowanie obrazków palcami zamoczonymi w farbie;
7. Kalkowanie obrazków;
8. Obrysowywanie szablonów;
9. Rysowanie po śladzie;
10. Cięcie po narysowanych liniach;
11. Wycinanie kształtów z papieru;
12. Ugniatanie gniotków, piłeczek;
13. Modelowanie z plasteliny, ciastoliny, masy solnej;
14. Zabawy masami sensorycznymi;
15. Lepienie pierogów, ugniatanie ciasta;
16. Wykrawanie ciastek;
17. Stemplowanie pieczątkami;
18. Wykrawanie dziurkaczami;
19. Kolorowanie konturowych rysunków;
20. Wydzieranie skrawków kolorowego papieru i naklejanie wydzieranki na papier;
21. Rysowanie w liniach wzorów literopodobnych i szlaczków;
22. Naśladowanie gry na pianinie, pisania na komputerze;
23. Zabawy paluszkowe;
24. Wierszyki masażyki;
25. Zabawy materiałami sypkimi np. przesypywanie do kubeczków piasku, cukru;
26. Zabawy pacynkami paluszkowymi;
27. Manipulowanie drucikami kreatywnymi – formowanie kształtów;
28. Rysowanie palcem na tacy z kaszą manną;
29. Nawlekanie korali, makaronu na sznurek;
30. Przewlekanie tasiemek, sznurków przez dziurki w tekturze;
31. Przyszywanie guzików;
32. Zapinanie guzików;
33. Rysowanie patykiem po ziemi;
34. Rysowanie „palcami” w powietrzu;
35. Robienie kolorowych łańcuchów z bibuły;
36. Zabawy konstrukcyjne różnego rodzaju klockami;
37. Przybijanie pinezek do tablicy korkowej;
38. Zabawy w majsterkowicza: przykręcanie śrubek, przybijanie itp.;
39. Zapinanie napów;
40. Zabawy z wykorzystaniem woreczków sensorycznych;
41. Zakręcanie i odkręcanie butelek , słoików;
42. Wtykanie patyczków do plasteliny, do dziurek na podstawce;
43. Przypinanie klamerkami prania/innych przedmiotów;
44. Przewlekanie nici, tasiemek, sznurków przez dziurki;
45. Przenoszenie szczypcami kulek, drobnych elementów;
46. Zaplatanie warkoczy;
47. Paluszkowy teatrzyk cieni;
48. Darcie gazet;
49. Zabawy z wodą: wlewanie, wylewanie, strząsanie kropel z palców;
50. Układanie kompozycji z figur, patyczków, guzików, drobnych elementów;
51. Zabawy z gumkami recepturkami- układanie wzorów;
52. Wkładanie klocków do otworów w sorterze, monet do skarbonki;
53. Strzelanie na folii bąbelkowej;
54. Zwijanie nici w kłębek;
55. Robienie pomponów z włóczki;
56. Formowanie kształtów ze sznurka;
57. Nakładanie spinaczy na tekturę;
58. Przyczepianie i odczepianie rzepów;
59. Zapinanie i rozpinanie zapięć różnego typu;
60. Zaplatanie wianków;

Opracowała na podstawie dostępnej literatury: Urszula Kaczyńska

Literatura:

„Paluszkami tak i siak. Zabawy paluszkowe z wierszykami”, Bartkiewicz Wioletta, Giczewska Aneta;

„Smart Hand Model. Diagnoza i terapia ręki u dzieci” Piotrowska Madej Klaudia, Żychowicz Agnieszka;

„Terapia ręki” Bartkiewicz Wioletta, Giczewska Aneta;

„Wspomaganie rozwoju motoryki małej” Wiesława Żaba Żabińska;

———————————————————————————————————————————–

Raport z ewaluacji wewnętrznej przeprowadzonej w Przedszkolu Publicznym nr 2 w Bartoszycach w roku szkolnym 2019/2020

Opracował zespół do spraw ewaluacji w składzie:

Urszula Kaczyńska

Krystyna Sekita

Anna Kondyra

1. Opis ewaluowanego zagadnienia

W roku szkolnym 2019/2020 przeprowadzono ewaluację wewnętrzną, której przedmiotem było: Rozwijanie kompetencji matematycznych dzieci.

Celem ewaluacji było zebranie informacji na temat rozwijania kompetencji matematycznych dzieci.Założono, że pozyskane w badaniu wyniki posłużą do oceny i doskonalenia podejmowanych przez przedszkole działań w zakresie rozwijania kompetencji matematycznych przedszkolaków.

Pytania kluczowe (badawcze):

1. W jaki sposób w przedszkolu rozwija się kompetencje matematyczne dzieci?
2. Czy stosowane przez nauczycieli metody pracy sprzyjają rozwojowi umiejętności matematycznych dzieci?
3. W jaki sposób sprawdza się efektywność kształtowania umiejętności matematycznych dzieci?
4. Czy kształtowanie umiejętności złożonych (matematycznych) dzieci odbywa się zgodnie z warunkami opisanymi w podstawie programowej?

Kryteria:

1. Planowość działań;
2. Różnorodność działań;
3. Zaangażowanie dzieci i nauczycieli;
4. Trwałość efektów;
5. Trafność doboru treści i metod oddziaływania wychowawczego;

• Opis metodologii badania

Ewaluacja wewnętrzna została przeprowadzona w terminie od grudnia 2019 r. do maja 2020 r. przez zespół w składzie:

1. Urszula Kaczyńska
2. Krystyna Sekita
3. Anna Kondyra

Metody badawcze:

1. Ankieta dla nauczycieli
2. Analiza dokumentów
3. Obserwacja zajęć
4. Lustracja sal- kąciki matematyczne

Narzędzia badawcze:

1. Kwestionariusz ankiety dla nauczycieli
2. Arkusz analizy dokumentów
3. Arkusz obserwacji zajęć
4. Arkusz lustracyjny

Grupy badawcze:

-wszyscy nauczyciele, grupy dzieci 4,5,6-letnich

• Wyniki badania

W przedszkolu Publicznym nr 2 w Bartoszycach rozwijane są kompetencje matematyczne dzieci poprzez szereg działań, m.in. organizowanie kącików matematycznych. Z przeprowadzonej lustracji sal wynika, iż w każdej sali grupowej znajduje się kącik matematyczny, który jest odpowiednio oznaczony i nazwany. Przeprowadzone badanie pokazało, iż kąciki we wszystkich salach przedszkolnych są urządzone w sposób estetyczny
i zapewniający swobodny dostęp dzieciom. Kąciki w salach są wyposażone w różne pomoce dostosowane do wieku i możliwości dzieci. Wyniki uzyskane z badania lustracji sal potwierdziły się także w badaniu ankietowym. W anonimowej ankiecie skierowanej do nauczycielek Przedszkola Publicznego nr 2 w Bartoszycach wszystkie nauczycielki wskazały na to, iż tworzą warunki do kształtowania się kompetencji matematycznych dzieci poprzez organizowanie i systematyczne doposażanie kącików matematycznych w nowe pomoce
 i akcesoria.

Ankietowane nauczycielki (12 nauczycielek)- oceniły umiejętności matematyczne swoich wychowanków bardzo wysoko ( 2 nauczycielki), wysoko (6 nauczycielek), raczej wysoko ( 4 nauczycielki).

Nauczycielki wskazują, iż systematycznie podejmują z dziećmi zajęcia kształtujące pojęcia matematyczne. Sprzyja temu także udział przedszkola w realizacji projektu „Bartoszyckie przedszkola stawiają na kreatywność i języki obce” w ramach którego dzieci uczestniczą w wielu działaniach wpływających na rozwój ich kompetencji matematycznych. Na pytanie: „Jak często w Pani grupie organizowane są sytuacje edukacyjne rozwijające kompetencje matematyczne dzieci?” nauczycielki odpowiedziały, że  dwa razy w tygodniu realizują zajęcia matematyczne w oparciu o program „Klucz do uczenia się” autorstwa
N. Veraksa i G. Dolya oraz w oparciu o program „Dzięcięca Matematyka program dla przedszkoli, klas zerowych, placówek integracyjnych- E. Gruszczyk- Kolczyńskiej,
E. Zielińskiej oraz codziennie wplatają elementy treści matematycznych  w różne zabawy oparte na bezpośrednim działaniu dziecka. Z analizy ankiet wynika, iż sytuacje edukacyjne rozwijające kompetencje matematyczne dzieci organizowane są codziennie lub kilka razy
w tygodniu.

Wszystkie badane nauczycielki realizują podstawę programową w kierunku nabywania wiadomości i umiejętności oraz diagnozują dzieci pod kątem wiedzy matematycznej stosując różnego typu metody. Narzędzia stosowane przez nauczycieli w celu diagnozowania dzieci pod kątem wiedzy i umiejętności to: obserwacja dzieci podczas zajęć
i zabaw dowolnych, karty pracy, diagnoza gotowości szkolnej dzieci 6 -letnich.

Na podstawie przeprowadzonych obserwacji zajęć można stwierdzić, iż zajęcia matematyczne planowane są zgodnie z przyjętym programem wychowania przedszkolnego. Aby zajęcia były ciekawsze, łatwiej przyswajane przez dzieci nauczyciele korzystają
z różnych środków dydaktycznych tj.: kredki, kostki, patyki, liczmany, okazy naturalne, liczydło. Podczas obserwowanych zajęć dzieci chętnie uczestniczyły w proponowanych zadaniach i wykazywały duże nimi zainteresowanie. Podczas obserwowanych zajęć dydaktycznych stosowane były zadania o różnym stopniu trudności, dostosowane do możliwości dzieci. Nauczycielki stosowały zabawy matematyczne, zabawy ruchowe gry, wyliczanki, karty pracy, eksperymenty, zabawy sensoryczne.

Na pytanie ankietowe: „Jakie działania podejmuje Pani w swojej pracy aby rozwijanie kompetencji matematycznych odbywało się zgodnie z warunkami opisanymi w podstawie programowej wychowania przedszkolnego?” nauczycielki wskazywały na:

– prowadzenie zajęć dydaktycznych rozwijających kompetencje matematyczne w oparciu o programy: „Klucz do uczenia się”  i  „Dziecięca Matematyka”;

– stwarzanie sytuacji do podejmowania zabaw matematycznych w czasie zabaw kierowanych i swobodnych dzieci;

-dostosowywanie poziomu trudności do możliwości i potrzeb dzieci;

-wplatanie elementów zabaw matematycznych w codzienne czynności, nauka poprzez zabawę;

-praca indywidualna w zakresie rozwijania kompetencji matematycznych z dziećmi, które tego wymagają;

-współpraca z rodzicami;

-organizacja kącika matematycznego w sali, doposażenie go w ciekawe pomoce i gry  rozwijające kompetencje matematyczne;

– wykorzystanie zabaw: kodowanie na dywanie;

– wykorzystanie różnych multimedialnych gier edukacyjnych;

– organizowanie zabaw ruchowych, gier dydaktycznych, zabaw z wykorzystaniem tworzywa przyrodniczego;

 – wykorzystywanie podczas zabaw mat edukacyjnych;

– organizowanie zabaw rozwijających kompetencje matematyczne z wykorzystaniem urządzeń cyfrowych ( tablet, ozobot, laptop)

– wykorzystywanie podczas zabaw klocków edukacyjnych i stosowanie  metody sześciu klocków.

– organizowanie dzieciom zabaw na Magicznym Dywanie;

– obserwowanie i diagnozowanie rozwoju kompetencji dzieci podczas zabaw i doświadczeń  przedszkolnych.
– systematyczne informowanie rodziców o postępach  w rozwoju ich dziecka, zapraszanie do współpracy w celu ujednolicania oddziaływań przedszkola i domu. 
– stosowanie zasady systematyczności i stopniowania trudności.

-dbanie o naturalne i czynnościowe nabywanie kompetencji matematycznych przez dzieci podczas codziennego działania;

Pragnąc się dowiedzieć, czy nauczycielki realizują podstawę programową wychowania przedszkolnego z uwzględnieniem warunków i sposobów jej realizacji, ze szczególnym uwzględnieniem kształtowania i rozwijania kompetencji matematycznych u dzieci, dokonałyśmy analizy takich dokumentów jak: plany pracy wychowawczo-dydaktycznej trzech przedszkolnych grup, dzienniki zajęć grupowych trzech wybranych grup, arkusze obserwacji rozwoju dziecka także w trzech wybranych grupach. Wpisy do dziennika zajęć korelują z działaniami zaplanowanymi w planach pracy wychowawczo-dydaktycznej, z treściami zawartymi w podstawie programowej wychowania przedszkolnego oraz treściami zawartymi w programie wychowania przedszkolnego. Nauczyciele planując i realizując pracę wychowawczo-dydaktyczną uwzględniają indywidualne potrzeby dzieci. Analiza powyższych dokumentów pokazała, że: – nauczycielki realizują podstawę programową wychowania przedszkolnego; planując pracę wychowawczo-dydaktyczną z dziećmi przeznaczają odpowiednią ilość czasu na zajęcia dydaktyczne, w tym z zakresu edukacji matematycznej, – prowadzone przez nauczycielki działania przyczyniają się do nabywania przez dzieci umiejętności matematycznych. Dokumentacja funkcjonująca w przedszkolu pokazuje, że w przedszkolu monitoruje się i analizuje osiągnięcia każdego dziecka, z uwzględnieniem jego możliwości rozwojowych, formułuje się i wdraża wnioski z tych analiz. Nauczycielki we właściwym terminie prowadzą obserwacje możliwości i potrzeb rozwojowych swoich wychowanków wg „Arkuszy obserwacyjnych dziecka”. Osiągnięcia wychowanków systematycznie są dokumentowane w arkuszach obserwacji dziecka, arkuszach gotowości szkolnej, opracowanych przez nauczycielki poszczególnych grup. Stosowane przez nauczycielki narzędzia diagnostyczne dostosowane są do możliwości rozwojowych dzieci oraz określają poziom rozwoju we wszystkich sferach. W „Arkuszach obserwacji dziecka” nauczycielki po każdej dokonanej obserwacji/diagnozie opisują mocne i słabe strony dziecka oraz kierunki do dalszej pracy. Wyniki otrzymane z przeprowadzonej obserwacji nauczycielki wykorzystują podczas planowania i prowadzenia pracy wychowawczo-dydaktycznej z dziećmi oraz podczas planowania pracy indywidualnej.

Analizując arkusze obserwacji dzieci, arkusze gotowości szkolnej można zaobserwować, że dzieci rozwinęły swoje umiejętności oraz zainteresowania, również te z zakresu edukacji matematycznej.

4. Wnioski z ewaluacji

1. Przedszkole stwarza wiele okazji do rozwijania kompetencji matematycznych dzieci.

2. Stosowane przez nauczycieli metody pracy sprzyjają rozwojowi umiejętności matematycznych dzieci.

3. Efektywność kształtowania umiejętności matematycznych dzieci jest diagnozowana i  jest dokumentowana w arkuszach obserwacji rozwoju dziecka z datą opanowanej umiejętności, dzięki czemu widoczny jest  przyrost umiejętności matematycznych dzieci;

4.Kształtowanie umiejętności złożonych (matematycznych) dzieci odbywa się zgodnie z warunkami opisanymi w podstawie programowej.

• Rekomendacje

Należy:

1. Wzbogacać i unowocześniać posiadaną bazę przedszkola dotyczącą rozwijania kompetencji matematycznych dzieci wraz z postępem technologicznym.
2. W dalszym ciągu w codziennej pracy dydaktyczno – wychowawczej kształtować u dzieci umiejętności matematyczne z wykorzystaniem nowych technologii, takich jak: komputer, Internet, telefon, tablica interaktywna;
3. W razie wystąpienia sytuacji zdalnego nauczania wykorzystywać technologię informacyjno – komunikacyjną w rozwijaniu kompetencji matematycznych dzieci;

Zabawy relaksacyjne w czasie nauczania zdalnego.

„Wierszyki masażyki”

Małe dziecko poznaje świat i uczy się go spontanicznie – poprzez dotyk i ruch. Te dwa zmysły są dla niego źródłem wiedzy o świecie. Poprzez dotykowe różnicowanie i rozpoznawanie materii, dziecko precyzuje informacje odbierane za pomocą wzroku. Mamy na całym świecie wiedzą i czują, że dzieci chcą być noszone, głaskane, przytulane i im są mniejsze, tym więcej potrzebują kontaktu dotykowego. Dotyk jest bowiem pierwszym i podstawowym sposobem komunikowania się rodziców z niemowlęciem. Stymulacja dotykiem dotyczy całego ciała niemowlęcia – będąc dotykane, trzymane, noszone może ono zrozumieć, że jest częścią świata większego niż ono samo. A to z kolei wzbudza ciekawość dziecka i daje mu motywację do poznawania otaczającego go środowiska. W trakcie codziennych zabaw rodziców  z przedszkolakiem, warto znaleźć stałe miejsce dla zabaw opartych na dotyku, które nazywane są masażykami. O tego rodzaju masażu mówi się obrazowo jako o „sercu na dłoni”, gdyż jest on formą okazywania dziecku przez rodzica miłości poprzez dotyk. Zabawy te powstały z myślą o dzieciach i rodzicach, aby pogłębiać ich więź uczuciową i fizyczną, która tworzy się jeszcze przed narodzinami dziecka. Masażyki także uczą dziecko: orientacji we własnym ciele, pomagają poznać kierunki (góra-dół, lewo-prawo) i pozwalają mu doznawać różnego rodzaju bodźce dotykowe. Dzieci z natury są bardzo ruchliwe i pobudliwe, mają trudności ze skupieniem uwagi i zrelaksowaniem się – co jest naturalne ze względu na nie w pełni dojrzały system nerwowy. Masażyki pomagają dziecku skoncentrować się na sobie, swoim ciele, dzięki czemu się ono uspokaja, odpręża. Najlepsza okazja na pełen relaks nadarza się wieczorem, gdy dziecko przygotowuje się do snu. Jest to idealna pora na poczytanie ulubionej książeczki, pochwalenie dziecka za osiągnięcia i pocieszenie, jeśli doznało jakiejś przykrości, a przede wszystkim zaś jest to bardzo dobra okazja do okazania mu akceptacji i miłości. Dziecko pragnie bliskości z rodzicem: przytulenia, poszeptania do uszka. I takie są właśnie masażyki – oto kilka z nich:

Myszka

Przyszła myszka do braciszka. [opuszkami palców na plecach dziecka wykonujemy posuwiste i delikatne ruchy]
Tu zajrzała, tam wskoczyła, [lekko łaskoczemy dziecko za jednym uchem, następnie za drugim]
A na koniec tu się skryła. [wsuwamy palec za kołnierzyk]

Rzeczka

Płynie, wije się rzeczka [rysujemy na plecach dziecka falistą linię]
Jak błyszcząca wstążeczka. [delikatnie drapiemy je po plecach]
Tu się srebrzy, tam ginie, [wsuwamy palce za kołnierzyk]
A tam znowu wypłynie. [przenosimy dłoń pod pachę i szybko wyjmujemy

„Pajączek „

Wspinał się pajączek po rynnie. [wędrujemy palcami od dołu ku górze po plecach dziecka]
Spadł wielki deszcz i zmył pajączka [rozkładamy na plecach płasko obie dłonie i szybko przesuwamy je w dół]
Zaświeciło słoneczko, [masujemy plecy ruchem okrężnym]
Wysuszyło pajączka, rynnę i… [masujemy tak długo, aż poczujemy ciepło]
Wspinał się pajączek po rynnie… [zaczynamy od początku.„Wiatr”

Drzewom we włosy dmucha wiatr, [dziecko jest odwrócone do nas plecami, dmuchamy w jego włosy]
A deszczyk kropi: kap, kap, kap. [leciutko stukamy po plecach dziecka]
Krople kapią równiuteńko, [głaszczemy je po włosach i ramionach]
Szepczą cicho: „mój maleńki, [wodzimy opuszkami po plecach dziecka]
Śpij już, śpij, śpij, już śpij, już śpij…

„Listek”

Leci listek, leci przez świat [wędrujemy opuszkami palców dwa razy]
Gdzieś tam na ziemię cicho spadł. [lekko naciskamy je w jednym miejscu]
Leci drugi, leci trzeci, [szybko, z wyczuciem stukamy wszystkimi palcami]
Biegną zbierać listki dzieci. [jak wyżej]
No, a potem wszystkie liście [głaszczemy dziecko po plecach]
Układają w piękne kiście. [jak wyżej

„ Płynie rzeczka”

Po pleckach płynie rzeczka [rysujemy palcem wężyki wzdłuż plecków]
I przeszła pani na szpileczkach [„idziemy” palcami jak w butach na obcasach]
A potem przeszły słonie [ugniatamy powoli całymi dłońmi]
I przejechały konie [„galopujemy” pięściami – oczywiście nie za mocno!]
A potem spadł deszczyk  [robimy deszczyk opuszkami palców po całych pleckach]
Czy czujesz już dreszczyk? [szybkie tup-tup-tup palcami wzdłuż kręgosłupa]

„Kominiarz”

Idzie kominiarz po drabinie [wędrujemy palcami po plecach dziecka]
Tu zadzwoni [„dzwonimy” łapiąc dziecko za uszko]
Tu zapuka [stukamy leciutko w czoło dziecka]
A dzień dobry pani kluka [łapiemy za nosek]

RAK

[Dziecko zwrócone do nas twarzą] Idzie, idzie rak [Spacerujemy palcami: kciukiem i wskazującym po ręce dziecka]Czasem naprzód, czasem wspak [odpowiednio zmieniając kierunek ruchu]Idzie rak nieborak [Spacerujemy jak na początku] Jak uszczypnie będzie znak [delikatnie i z humorem naśladujemy szczypanie]

PIZZA

[Dziecko leży na brzuchu] Najpierw sypiemy mąkę [Przebieramy po jego plecach opuszkami palców obu dłoni]zgarniamy ją [brzegami obu dłoni wykonujemy ruchy zagarniające]lejemy oliwę [rysujemy palcem falistą linię, począwszy od karku aż do dolnej części pleców]dodajemy szczyptę soli [lekko je szczypiemy]no… może dwie, trzy.Wyrabiamy ciasto [z wyczuciem ugniatamy boki dziecka]wałkujemy [wodzimy dłońmi zwiniętymi w pięści po jego plecach w górę i w dół]wygładzamy placek [gładzimy je]i na wierzchu kładziemy:pomidory, [delikatnie stukamy dłońmi zwiniętymi w miseczki]krążki cebuli, [rysujemy koła]oliwki, [naciskamy palcem w kilku miejscach]… [dziecko samo wymyśla co dodajemy do pizzy]posypujemy serem [szybko muskamy dziecko po plecach opuszkami palców obu dłoni](parmezanem, mozzarellą)i… buch! do pieca. [Przykrywamy sobą dziecko i na chwilę pozostajemy w tej pozycji-dopóki dziecko ma na to ochotę]Wyjmujemy i kroimy: [Kroimy plecy brzegiem dłoni]dla mamusi, dla tatusia,dla babci, dla brata dla Matyldy… a teraz [dziecko wymyśla, dla kogo jeszcze będą kawałki pizzy]polewamy keczupem, [kreślimy palcem na plecach linię z pętelkami]i… zjadamy… mniam, mniam, mniam.           [Gdy rodzice bawią się z dzieckiem, w tym momencie następuje zwykle cała gama połączonych z całowaniem dziecka, delikatnym naśladowaniem gryzienia]

MASZYNA DO PISANIA

[Dziecko siedzi zwrócone do nas plecami] Wkręcamy papier do maszyny [Ostrożnie „przekręcamy” uszka dziecka do przodu]do pisania.Wygładzamy kartkę papieru [Gładzimy jego plecy wewnętrzną stroną dłoni]I piszemy:„A…, B…, C…, kropka, przecinek” [piszemy palcem: A,B,C, stawiamy dużą kropkę i przecinek] i… przesuwamy wałek [chwytamy dziecko za głowę, z wyczuciem, lecz stanowczo przechylamy je na bok, tak żeby-cały czas asekurowane przez nas-się przewróciło]

LIST DO BABCI

[Dziecko siedzi zwrócone do nas plecami, masujemy jego plecy- „wygładzamy papier listowy”]Kochana babciu. [Piszemy palcem na plecach dziecka]KROPKA. [z wyczuciem naciskamy plecy w jednym miejscu]Piszę Ci, że [kontynuujemy pisanie]mamy w domu kotka.KROPKA. [znów stawiamy kropkę]Kotek chodzi, [kroczymy palcami]kotek skacze, [„skaczemy”, opierając dłoń na przemian na przegubie i palcach]kotek drapie, [delikatnie drapiemy dziecko po plecach]kotek chrapie. [opieramy na nich głowę i udajemy chrapanie]Składamy list [krzyżujemy ręce dziecka]Naklejamy znaczek [dotykamy jego czoła wewnętrzną stroną dłoni]I zanosimy na pocztę [bierzemy dziecko na ręce i spacerujemy z nim]

PLACEK
Baba placek ugniatała, wyciskała, wałkowała
raz na prawo, raz na lewo
potem trochę w przód i w tył:
żeby placek dobry był.
Cicho… cicho… placek rośnie
w ciepłym piecu u babuni.
A gdy będzie upieczony każdy brzuszek zadowoli. 

FRYZJER
Od poniedziałku aż do soboty,
fryzjer ma bardzo dużo roboty.
W poniedziałki -robi przedziałki,
we wtorki – strzyże kędziorki,
w środy – goli brody,
w czwartki, piątki i soboty
kręci paniom papiloty.

A gdy skończy się fryzjerski tydzień
fryzjer w niedzielę za miasto idzie.
Siada pod drzewkiem, w zielonym cieniu
i te piosenkę gra na grzebieniu. Robię przedziałki – w poniedziałki,
strzygę kędziorki- we wtorki,
golę brody- we środy,

a kręcę paniom papiloty
we czwartki, piątki oraz soboty.

PIXIE I DIXIE

Dziecko zwrócone do nas plecami
Raz, dwa, trzy cztery,         – naśladując duże kroki spacerujemy po plecach w górę
maszeruje Huckelberry

a tuż za nim Pixie, Dixie      – naśladując małe kroki, szybko kroczymy palcami 
wskazującymi i środkowymi

wykąpane w proszku „ixi”   – wielokrotnie kreślimy palcem wskazującym x

PAPIERNIA

Rodzic recytuje wiersz, dziecko kładzie się na brzuchu, a rodzeństwo lub ten sam rodzic wykonuje prosty masaż. Dzieci mogą nauczyć się wiersza i wymyślić proste ruchy do ilustrowania jego treści.

Wczesnym rankiem idź do lasu
(palce wskazujące na przemian „spacerują” po plecach dziecka)
drwal tam drzewa tnie
(krawędzią dłoni delikatnie kreślimy linię w poprzek pleców).
Potem wielką ciężarówką do papierni jadą pnie
(pięść jednej dłoni przesuwa się wzdłuż pleców).
Duży kawał drewna weź i długo nie czekaj
(chwytamy za ramiona)
na drobne kawałki porządnie go posiekaj
(krawędzie obu dłoni delikatnie stukają po plecach – od góry do dołu i z powrotem).
Dodaj barwnik jaki chcesz, jeszcze klej i woda
(delikatnie dotykamy szyi, a następnie jednego i drugiego ucha)
w wielkiej kadzi to wymieszaj i masa gotowa
(palcem wskazującym kreślimy koła na plecach).
Teraz trudne jest zadanie, lecz się nie poddawaj, na podłużnych sitach tę masę rozkładaj (palce obydwu dłoni przesuwamy od góry do dołu pleców).
Dużo cierpliwości teraz potrzebujesz, masa schnie, a ty ją dzielnie po trochu wałkujesz (całą powierzchnią obu dłoni gładzimy plecy od góry do dołu).
Kiedy papier już gotowy, zwiń go w wielkie bele, taki papier co dzień ma zastosowań wiele. („masażysta” delikatnie turla dziecko po dywanie:)

 „Pogodowe masaże”

Opowiadamy o zjawiskach atmosferycznych i przypisanych im sposobach masażu, a dzieci wykonują określone czynności, na przykład: Rozcieramy ręce, aby były ciepłe. Świeci słońce (przykładamy dłonie do pleców) Jest nam coraz cieplej (rozcieramy plecy dłońmi) Jest tak gorąco, że aż pot spływa nam po plecach (jednym palcem rysujemy „zygzaki”).

Nagle zaczyna padać drobny deszczyk (opuszkami palców lekko stukamy po plecach), który zmienia się w grad (uderzamy lekko piąstkami), zrywa się wiatr (naśladujemy szum wiatru, nachylając się do ucha), który przeradza się w wichurę, wszystkie drzewa się kołyszą (huśtamy się wspólnie) i powoli wiatr ustaje. Znów pada drobny deszczyk, zaczyna świecić słońce.

,,Noc i dzień”

Nocne niebo jest bardzo ciemne, prawie czarne (głaszczemy plecy).Na szczęście świeci na nim mnóstwo gwiazd. Jest ich tak dużo, że chyba nikt nie jest w stanie ich policzyć (palcem wskazującym stawiamy na plecach małe kropeczki).Na samym środku znajduje się jasny księżyc w kształcie rogalika (rysujemy księżyc).Gdy noc się kończy, niebo jaśnieje i nie widać już małych jasnych punkcików (głaszczemy plecy).Teraz króluje to słońce, okrągłe i złociste (rysujemy koło w górnej części pleców).Oświetla swoim blaskiem całą Ziemię (rysujemy promyki od słońca). Ciekawe, na co padają promyki słońca ( rysujemy dowolny element krajobrazu np. kwiatek, drzewo, trawę –osoba ,  która jest masująca ma za zadanie odgadnąć na co padają promyki słońca)             Opracowały: Iwona Osiecka, Danuta Banach

(Opracowane na podstawie: Bogdanowicz M., Przytulanki, czyli wierszyki na dziecięce masażyki oraz Internetu

 

 

 

Pomysły na zabawę z dzieckiem w domu w czasie zdalnego nauczania 

Uwaga poświęcona dziecku i czas wspólnej zabawy są dla niego najcenniejszym prezentem, a również rodzicom pomoże „naładować akumulatory” i na chwilę zapomnieć o codziennych problemach. Do dobrej zabawy nie będą potrzebne drogie czy wymyślne gadżety, najlepsze są te najprostsze zabawy, które sami znamy z naszego dzieciństwa.

Zimno, ciepło, gorąco – chyba znana wszystkim, a może nieco zapomniana zabawa, w której jedna osoba chowa jakiś nieduży przedmiot (może to być maskotka, autko, piłeczka), pozostałe osoby muszą go odnaleźć. Ten kto schował „skarb” daje wskazówki, stopniując słowa – zimno, ciepło, informując poszukiwaczy, czy są blisko (ciepło, cieplej, gorąco), czy daleko (zimno, mróz). Ten kto odnajdzie skarb chowa go i zabawa zaczyna się odnowa.

Raz, dwa, trzy, Baba-Jaga patrzy – w tej zabawie im więcej uczestników, tym lepiej. Jedna osoba, nazywana Babą-Jagą, stoi w pewnej odległości od pozostałych odwrócona tyłem lub z zakrytymi oczami i wypowiada słowa: raz, dwa, trzy, Baba Jaga patrzy, w czasie których gracze biegną w jej kierunku. Gdy skończy mówić, odsłania oczy lub odwraca się do uczestników, a ci nieruchomieją – nie mogą się poruszać, mówić i śmiać się. Baba Jaga stara się ich rozśmieszać. Jeżeli ktoś się poruszy lub zaśmieje, musi wrócić na linię startu. Po chwili Baba Jaga znów zakrywa oczy i cykl się powtarza. Celem w zabawie jest dotarcie do Baby Jagi, gdy ona nie patrzy i dotknięcie jej. Zwycięzca zajmuje jej miejsce.

Tworzenie zwierzątek z rolek po papierze toaletowym – Co najbardziej nudzi dorosłych w zabawach dziecięcych? Brak celu! Dlatego wszystko, co będzie wymagało od ciebie kreatywności i będzie prowadziło do czegoś ładnego, będzie zwyczajnie ciekawe. Przykładem może być tworzenie zwierzątek z rolek po papierze. Wystarczy kilka kolorowych papierów, patyków, drobinek albo nawet ziarenek, klej, nożyczki i świetna zabawa przed wami.

„Przynieś mi coś…”– Znowu – ty sobie siedzisz, a dziecko ćwiczy rozwój poznawczy ;-). Mówisz np. „Twoje zadanie to znalezienie czegoś niebieskiego i małego”. Jeśli masz w domu małego uparciucha, to czasem może to oznaczać dla ciebie nawet dziesięć minut spokoju.

Seans bajkowy- Czym innym jest po prostu posadzenie dziecka przed bajkami, a czym innym seans z prawdziwego zdarzenia. Przygotuj popcorn (najlepiej zrób własny, z małą ilością soli lub bez niej), sok, zróbcie sobie wygodne posłanie z wieloma poduszkami, włączcie pełnometrażową bajkę i po prostu oglądajcie przytuleni. Komentuj z dzieckiem, wyjaśniaj, rozmawiajcie, cieszcie się spędzanym czasem… i odpoczynkiem.

Zabawa w zgaduj zgadula!- Czyli zabawa dla nieco starszych dzieci. Wymyślacie sobie kategorię, np. „zwierzęta”. Dziecko zadaje ci pytania np. „czy to ma rogi?”, które w końcu naprowadzą je na dobrą drogę. Już sam fizyczny odpoczynek będzie dla ciebie przyjemny.

Fryzjerka/kosmetyczka- Daj dziecku kolorowe kosmetyki albo szczotki i klamerki. Zarządź, że jesteś klientem salonu kosmetycznego lub fryzjerskiego i ciesz się leżeniem oraz przyjemnym dotykiem małych rączek na swojej głowie lub twarzy. Przygotuj się na późniejszy szok, ale pamiętaj – przecież wszystko da się rozczesać i zmyć.

Wyklejanie zdjęć w albumie– Dla każdego dziecka oglądanie i komentowanie zdjęć to wielka radość, a dla rodzica – przyjemne zajęcie. Poproś zatem dziecko o wybieranie zdjęć do wklejenia – odpuść chronologię i bawcie się dobrze.

Monetą do ściany-To świetna zabawa dla rodziców, których rozbudza rywalizacja. Wystarczy wam moneta, zasady są proste – pstrykaniem palców albo po prostu energicznym ruchem ręki popychacie ją w stronę ściany. Czyja moneta będzie bliżej, ten wygrywa. Oczywiście najlepszym rozwiązaniem będzie zrobienie zawodów z kilkunastoma rundami.

Zabawa w chowanego – tej zabawy nikomu nie trzeba rekomendować. Dzieci ją uwielbiają. Jeśli macie w domu więcej miejsca i dużo zakamarków, zabawa w chowanego będzie super pomysłem.

 Zrób to sam– to propozycje dla bardziej aktywnych maluchów (wyciszają) i małych artystów. Możecie lepić z masy solnej, plasteliny, malować farbami, kredkami, rękami, robić wycinanki z papieru kolorowego i wiele innych. Generalnie do takich zabaw możecie wykorzystać mnóstwo rzeczy, które są w domu. Np. makaron będzie idealny na biżuterię, a papierowe talerzyki czy opakowania po jajkach mogą zamienić się w stworki, kartonowe pudełka w domki, autka, robota i co jeszcze tylko wyobraźnia wam podpowie.

Tanecznym krokiem – z podkładem muzycznym lub bez możecie wspólnie poruszać się do ulubionych piosenek i melodii. W wersji dla odważniejszych rodziców (mniej wrażliwych słuchowo) możecie włączyć sekcję instrumentalną z wykorzystaniem sprzętów kuchennych (garnki mają świetną akustykę). Dzieci będą zachwycone, sąsiedzi nieco mniej. Zorganizujcie konkurs taneczny albo konkurs piosenki. Nagrodą może być korona, medal, dyplom (oczywiście zrobiony własnoręcznie) albo pyszne małe co nieco.

Domowy klub fitness – w mediach alarmują o pladze otyłości u dzieci. Waszej rodziny nie będzie to dotyczyć, jeśli postawicie na ruch. Czas na trochę wspólnych ćwiczeń fizycznych – połączycie przyjemne z pożytecznym, a maluchy będą zachwycone. Pokażcie dziecku kilka prostych figur z aerobiku, zachęćcie też, aby dziecko zaproponowało swoje ćwiczenia, które wykonacie. Na pewno będzie wesoło.

Kalambury – w tej zabawie za pomocą gestów musimy pokazać np. tytuł bajki, postać z bajki, czynność, zwierzątko.

Wspólne gotowanie – zaproponujcie dzieciom wspólne pieczenie babeczek, zróbcie owocowe szaszłyki i nie przejmujcie się, jeśli mały mistrz kuchni nieco nabrudzi. Z przygotowanych wspólnie specjałów możecie urządzić przyjęcie domowe.

Zabawa w doktora – jak oswoić lęk przed wizytą u lekarza? Najlepiej poprzez zabawę. Zabawa w doktora jest doskonałym sposobem na takie przezwyciężanie lęków. Dziecko dowiaduje się, do czego służą poszczególne przyrządy lekarskie i wciela się w rolę lekarza.

Wspólne czytanie – o korzyściach z czytania nie trzeba nikogo przekonywać. Przytoczymy zaledwie najważniejsze z nich. Czytanie zaspokaja wszystkie potrzeby emocjonalne dziecka, wspiera jego rozwój psychiczny, intelektualny i społeczny, a przy tym przynosi ogromną radość i pozostawia cudowne wspomnienia. Dzięki czytaniu dziecko poszerza swoje słownictwo, używa bogatszego i piękniejszego języka. Wybierzcie wspólnie książkę, usiądźcie wygodnie i przenieście się w świat bajek i niezwykłych przygód.

Budowanie z klocków – należy do ulubionych zabaw całej rodziny. Proste konstrukcje, wysokie wieże, fosy, w tej zabawie ogranicza nas tylko wyobraźnia. Ponadczasowe klocki dzięki ogromnej różnorodności są nieustającym źródłem inspiracji do zabawy, zapewniając wszechstronny rozwój dziecka. Zabawa klockami ćwiczy emocje, stymuluje wyobraźnię, rozwija logiczne i przestrzenne myślenie dziecka, jest też dobrym treningiem na koncentrację uwagi.

Zabawa w teatr– zamieńcie się rolami: maluchy niech będą rodzicami, a wy ich dziećmi. Uwaga: w tej zabawie możecie zobaczyć, jak odbierają was dzieci. Tym bardziej warto podjąć wyzwanie. Możecie również wcielić się w postaci ulubionych bajek, stworzyć własną bajeczkę. Warto pamiętać, aby dać dziecku przewodzić w zabawie. Słuchać jego pomysłów i zachęcać do inicjowania nowych scenariuszy i pomysłów.

Gry planszowe– Zaczynając od prostego „grzybobrania” albo „chińczyka”, poprzez wszelkie inne. Bardzo ważna wskazówka – dopasowuj gry do poziomu wieku dziecka. Jeśli ma cztery lata, to nie wyjdzie wam skomplikowana gra z milionem zwrotów akcji. Ale już proste: „ile wyrzucisz, tyle posuwasz się do przodu”, zda egzamin. Z czasem możesz dodawać różne warianty – np. pierwszy rusza ten, kto wyrzuci „szóstkę”.

opracowała: Danuta Banach -źródło Internet

 Propozycje zabaw  usprawniających narządy mowy w czasie zdalnego nauczania

Ćwiczenia artykulacyjne
– Bocian – wysuwamy usta do przodu,
– Żaba – rozciągamy usta na boki ,
– Prosiaczek – oblizujemy usta dookoła, mlaskamy ,
– Chomik – nadmuchujemy policzki ,
– Piesek – wysuwamy język na brodę i do nosa .

Ćwiczenia dźwiękonaśladowcze
Rodzic prosi , żeby dziecko powiedziało jakie odgłosy wydają zwierzątka
– kaczka kwa ,kwa , kwa
– krowa muu, muu, muu
– pies hau, hau,hau
– baran bee, bee, bee
– kogut kukuryku itp.

Wspólna recytacja wiersza Zwierzęce gadanie ( rodzic czyta początek , dziecko kończy wers naśladując głosy zwierząt)
Co mówi bocian , gdy żabkę zjeść chce? Kle , kle, kle.
Co mówi żaba , gdy bocianów tłum? Kum, kum ,kum.
Co mówi kaczka , gdy jest bardzo zła? Kwa, kwa, kwa.
Co mówi kotek , gdy mleczko by chciał? Miau, miau, miau.
Co mówi kura, gdy nosi jajko? Ko, ko, ko.
Co mówi kogut , gdy budzi w kurniku? Kukuryku.
Co mówi koza , gdy jeść jej się chce ? Mee mee, mee.
Co mówi krowa , gdy braknie jej tchu? Muu, muu, muu.
Co mówi wrona , gdy wstaje co dnia ?. Kra, kra, kra.
Co mówi piesek , gdy kość zjeść by chciał? Hau, hau, hau.
Co mówi baran , gdy spać mu się chce?. Bee, bee, bee.
Co mówi ryba , gdy powiedzieć chce?
Nic, przecież ryby nie mają głosu!.

Dobieranie rymów , Rodzic zaczyna rymowankę, dziecko dopowiada ostatni wyraz.
– Kot wskoczył na ……( płot)
– Kaczka to była……..,( dziwaczka)
– Koza chodzi koło ……( woza)
-Ciele, co językiem ……( miele)
– Wrona była bez……..( ogona)
– Bzyka pszczoła koło….( czoła)
Zimne ręce wiersz służy do ćwiczeń oddechowych i usprawniających narządy mowy. Poprzez mocne chuchanie np. na zamarznięte dłonie, dzieci pogłębiają oddech , wzmacniają i wydłużają wydech.
Uhu, ha, uhu, ha,
Zimną wiosnę mamy.
Nasze ręce mocno zmarzły,
więc na nie chuchamy.1
Zimne ręce ciągle mamy,
nierozgrzane wcale .
Jeszcze sobie podmuchamy
Na ten i na ten palec.2
Uhu ha, uhu ha,
zimną wiosnę mamy.
Żeby ręce nam nie zmarzły,
to na nie chuchamy.1
Zimna wiosna mocno trzyma,
słońce słabo świeci.
By minęło szybko zimno ,
pilnie ćwiczą dzieci.1
Uhu ha, uhu ha,
Dzieci wiosnę mają.
Zmarzły dzieciom małe noski,
Wiec na nie chuchają 3
Nie wykonał ktoś zadania,
temu  zimno będzie
Nam jest ciepło od chuchania,
chociaż zimno wszędzie.

W miejscach oznaczonych cyframi dziecko wykonuje głęboki wdech buzią, a następnie mocno i długo chuchają na zmarznięte dłonie(1), po kolei na każdy palec u rąk (2), na nos rodzica(3)

Miłej zabawy !.

Opracowała : Danuta Banach

Kształtowanie słuchu fonemowego  w czasie zdalnego nauczania

Kształtowanie słuchu fonemowego dla dzieci w wieku  5-6 lat

1. Ćwiczenia percepcji słuchowej

• różnicowanie dźwięków:

• wysłuchiwanie i różnicowanie dźwięków dochodzących z najbliższego otoczenia i ich lokalizacja;
• różnicowanie i rozpoznawanie głosów przyrody oraz odgłosów wydawanych przez różne przedmioty codziennego użytku i dźwięków wydawanych przez instrumenty perkusyjne;
• rozpoznawanie głosów wydawanych przez zwierzęta ( słuchanie nagranych głosów z magnetofonu bądź z komputera),
• rozpoznawanie głosów wydawanych przez pojazdy,
• rozpoznawanie głosów wydawanych przez przedmioty np. zegar, darcie papieru, kapanie wody z kranu itp. ( pomoc: zestaw obrazków wraz z kasetą magnetofonową „Słucham i mówię”),
• wskazywanie źródła dźwięku,
• rozpoznawanie melodii znanych piosenek;
• określenie właściwości dźwięków: wysokie-niskie, długie-krótkie, pojedyncze-kilka.
• czas trwania sygnału akustycznego (długo-krótko,)
• ilość nadawanych sygnałów dźwiękowych,
• tempo nadawanego sygnału (szybko-wolno),
• natężenie dźwięku ( głośno – cicho),
• częstotliwość ( wysoko-nisko),
• ćwiczenia słuchowe „Dźwięki wokół nas”
• ćwiczenia słuchowe „Słucham i mówię”

• odtwarzanie dźwięków:

• odtwarzanie gry na instrumentach perkusyjnych, np.: dwa razy bębenek, jeden raz trąbka, trzy razy bębenek;
• odtwarzanie dźwięków na różnych instrumentach;
• odtwarzanie dźwięków podanych bezpośrednio przez symbolizujące je nazwy: dzyń-puknięcie pałeczką w dzwonek;
• odtwarzanie rytmu zgodnie z układem przestrzennym;
• zabawy ze śpiewem, klaskaniem.

• ćwiczenia analizy i syntezy słuchowej:

• wyodrębnianie głosek z wyrazów: w nagłosie, śródgłosie i wygłosie;
• reagowanie sygnałem na określoną głoskę;
• segregowanie obrazków wg głoski pierwszej, ostatniej, trzeciej, drugiej, itd.;
• tworzenie sylab z określoną samogłoską, np. a-at; próby budowania wyrazów z daną sylabą, np. at- Beata;
• wymyślanie wyrazów zaczynających się określoną głoską;
• zabawa” Co słyszysz?”;
• podawanie liczby głosek w wyrazie(analiza);
• podanie głoski ze względu na jej lokalizację: pierwsza, druga, ostatnia (wyodrębnianie);
• podawanie liczby sylab w wyrazie (analiza);
• śpiewanie piosenek sylabami;
• podawanie sylaby ze względu na jej lokalizację (wyodrębnianie);
• tworzenie wyrazów do podanej sylaby;
• zabawy sylabami: loteryjki sylabowe, domina sylabowe;
• wyszukiwanie wyrazów, przedmiotów, które kończą się podaną sylabą;
• dobieranie par wyrazów, których nazwy się rymują;
• segregowanie obrazków wg wzrastającej liczby sylab (malejącej, jednakowej);
• podział lub synteza wyrazu: sylabowa, głoskowa;
• podział wyrazów na sylaby ( wyrazy ze wzrastającą liczbą sylab), np. ul, oko, woda;
• kończenie wyrazów dwusylabowych w oparciu o obrazki, np. bu-ty;
• różnicowanie (dźwięczności) głosek, sylab podobnych dźwiękowo;
• rozpoznawanie danej spółgłoski w wyrazie (na początku, w środku, na końcu);
• różnicowanie sylab podobnych;
• ćwiczenia słuchu fonematycznego na podstawie obrazków;
• różnicowanie głosek opozycyjnych;
• różnicowanie głosek na podstawie dwóch wyrazów różniących się jedną głoską;
• rozpoznawanie samogłosek w wyrazie, ustalanie miejsca danej samogłoski w wyrazie;
• podział zdań na wyrazy, przeliczanie słów,
• wzajemne rozpoznawanie swoich głosów –”Czyj to głos”,
• odtwarzanie rytmu przy pomocy stukania, klaskania, układania klocków z różnicą w tempie i sile uderzeń,
• odtwarzanie rytmu na podstawie podanych przez nauczyciela schematów (rysunkowych lub klockowych),

odtwarzanie natężenia, barwy i rytmu przy użyciu instrumentów muzycznych,

•  rozpoznawanie, naśladowanie głosu zwierząt i ptaków,

rozpoznawanie głosów środowiska (np. pociągu, samochodu) i przyrody (deszcz, wiatr, morze), różnicowanie dźwięków z najbliższego otoczenia,

• porównywanie siły dźwięku, czy jego źródło się oddala czy przybliża,
• różnicowanie dźwięków wyższych i niższych, powtarzanie sylab bezsensownych, np. pas – gos       bos – gos        pom – kom        rek – bek   lik – mik.

ĆWICZENIA PERCEPCJI SŁUCHOWEJ, SŁUCHOWO-WZROKOWEJ

Rozróżnianie głoski w nagłosie i wygłosie

– rozpoznawanie pierwszej i ostatniej głoski w wyrazie podanym przez nauczyciela,

– zabawa w ciąg słów – jedno słowo zaczyna się na ostatnią literę poprzedniego,

zagadki

– wyszukiwanie w pomieszczeniu, na obrazku wyrazów na określoną głoskę,

– segregowanie obrazków wg określonej głoski w nagłosie lub wygłosie,

Lokalizacja głoski w wyrazie

– wskazujemy obrazek – mówimy nazwę opuszczając jedną głoskę – dziecko znajduje jaką

– zabawa „gdzie ukryła się literka?” – podajemy wyraz – dziecko odpowiada czy dana – – głoska jest na początku, w środku czy na końcu….

Analiza słuchowa wyrazów 3,4 lub 5 literowych

– połączenie rysunków z daną budową dźwiękową z podanym schematem,

– wyszukiwanie na obrazku wyrazów 5 głoskowych lub 3,4 głoskowych,

– wycinanie i naklejanie obrazków w odpowiedniej ramce zgodnie z liczbą głosek w ich nazwach,

– wskazywanie na zbudowanym modelu wyrazu miejsca podanej głoski,

– wymienianie głoski na podstawie zbudowanego modelu wg jej miejsca w wyrazie.

Synteza słuchowa wyrazów 3, 4, 5 głoskowych

– tworzenie nowych słów przez syntezę pierwszych głosek z nazw rysunków,

– tworzenie wyrazów z głosek podanych przez nauczyciela,

– tworzenie nowego wyrazu przez dodanie jednej głoski do wyrazu poprzedniego,

– tworzenie wyrazów przez dodanie głoski w nagłosie do innego wyrazu.

ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE FUNKCJE SŁUCHOWE

Gdzie mieszka zegarmistrz

W pomieszczeniu ukryty jest zegar. Dzieci kierując się słuchem starają się go odszukać. Wygrywa dziecko, które pierwsze odnajdzie zegar. Odmianą zabawy jest poszukiwanie zegarka przez jedno wybrane dziecko.

Gdzie jest kotek

Dzieci siedzą w kole. Jedno z nich wychodzi z pomieszczenia. Z pośród pozostałych jedno naśladuje miauczenie kota. Wszystkie zasłaniają twarz rękami. Dziecko powraca do pomieszczenia. Kierując się słuchem odgaduje, kto miauczy.

Skrzypnięcie drzwi

W pokoju znajduje się jedno z dzieci odwrócone plecami do drzwi i opiekun. Pozostałe dzieci wchodzą do sali w różnych odstępach czasu / około 5-10 s/. Starają się zachowywać jak najciszej. Dziecko stojące plecami do drzwi podnosi do góry rękę, gdy usłyszy jakiś szmer. Za trafne odgadnięcie dostaje punkt. Punkt otrzymuje także dziecko, które weszło do pomieszczenia i nie zostało usłyszane.

Słuchanie ciszy

Dziecko z zamkniętymi oczami stara się usłyszeć dźwięki dochodzące z sąsiedztwa i z ulicy oraz próbuje je nazwać (w domu musi panować cisza – wyłączone radio i telewizor).

Rozpoznawanie głosów zwierząt

Rodzic naśladuje głosy zwierząt: kura, kaczka, gęś, kot, pies, krowa itp. a dziecko musi odgadnąć jakie to zwierzę. Można połączyć tę zabawę z wyszukiwaniem odpowiednich obrazków zwierząt.

Rozpoznawanie dźwięków z otoczenia

Kładziemy przed dzieckiem: szeleszczący papier, dwa kubeczki : jeden pusty drugi napełniony wodą, pęk kluczy, dwie metalowe łyżeczki. Najpierw prezentujemy dziecku dźwięki: szelest papieru, przelewanie wody, brzęk kluczy, stukanie łyżeczek. Następnie dziecko odwraca się do nas plecami, a my podajemy jeden dźwięk i pytamy co słyszało?

Gdy ćwiczenie okaże się łatwe dla dziecka prezentujemy dwa dźwięki a potem trzy pytając o ich kolejność.

Rozpoznawanie dźwięków wysokich i niskich

Do tej zabawy potrzebny jest instrument, dzięki któremu uzyskamy dźwięki niskie i wysokie (np. pianino, flet, cymbałki), jeżeli takowego nie ma: nasz głos oraz zabawka np: samolot (można go wcześniej złożyć z kartki papieru lub narysować).

Kiedy gramy lub wydajemy wysoki głos – samolot leci wysoko, gdy głos jest niski – samolot leci nisko. My tworzymy dźwięki – dziecko naśladuje lot samolotu.

Różnicowanie rytmu

W tej zabawie dziecko stara się dokładnie powtórzyć rytm podany przez rodzica. Możemy go wyklaskać, wytupać, wystukać ołówkiem o blat stołu. Zaczynamy od łatwego ciągu dźwięków. Wystukujemy następujący rytm:

o    o    o – przerwy pomiędzy elementami są jednakowe

oo        o – pomiędzy drugim a trzecim elementem dłuższa przerwa

o    oo       -pomiędzy pierwszym i drugim elementem dłuższa przerwa

oo    oo       – itd.

Rozpoznawanie melodii

Do kolejnej zabawy musimy ustalić jakie piosenki zna nasze dziecko i my. Rodzic nuci melodię piosenki a dziecko rozpoznaje i stara się zaśpiewać jej fragment.

Liczenie dźwięków

Potrzebny nam będzie bębenek lub ołówek, którym będziemy uderzać o blat stołu, a dla dziecka małe klocki. Zadaniem dziecka jest liczenie dźwięków które wydajemy i układanie odpowiedniej ilości klocków.

Początkowo prezentujemy: jedno uderzenie w bębenek i kładziemy jeden klocek, potem dwa uderzenia i dziecko kładzie tyle klocków ile dźwięków usłyszało i liczy je. Następnie wykonujemy te same czynności tylko dziecko odwraca się do nas tyłem i stopniowo zwiększamy ilość dźwięków.

Udostępniła Iwona Osiecka

Zabawa dowolna dziecka- jej wpływ na rozwój dzieci

 Zabawa  dowolna dziecka nie jest czasem straconym lecz  działaniem dobrowolnym pozbawiającym przymusu z zewnątrz , a jej celami jest wyłącznie rozrywka i oczywiście zabawa może pełnić także inne uzupełniające role np. edukacyjno-wychowawcze , jednak podejmujemy się jej wyłącznie dla przyjemności.

Zabawa uważana jest za coś tak oczywistego w życiu dziecka , że za zwyczaj nie zastanawiamy się jak ważną funkcję pełni ona w dziecięcym rozwoju . Rolę zabawy możemy podzielić na następujące kategorie:

– znaczenie fizyczne – zabawa jest formą aktywności ruchowej , która dodatnio wpływa na rozwój mięśni całego ciała, zabawa pozwala także dziecku na pozbycie się negatywnych emocji ( np. gniew , złość itd. ) – dzięki niej wyładowuje się nadmiar energii, która tłumiona powoduje naprężenie, nerwowość i drażliwość.

– znaczenie dydaktyczno – edukacyjne – zabawa kształci, dziecko poznaje kształty, barwy, strukturę przedmiotu, uczy sie ich znaczenia ; w późniejszym okresie dzięki zabawie dziecko poznaje podstawy rzeczywistości , w której żyje , uczy się najważniejszych czynności, próbuje, eksperymentuje, bada, i porównuje, osiąga wiedzę, nabywa wiadomości, poznaje związki przyczynowo- skutkowe;

– znaczenie terapeutyczne – dziecko uwalnia się od napięć , które powodują w nim ograniczenia nakładane przez środowisko, np. przymus bycia w pewnych sytuacjach „ spokojnymi i grzecznymi” , zabawa ułatwia wyrażenie uczuć, może rozładowywać lęki, zaspakaja życzenia i pragnienia dziecka nie możliwe do zrealizowania w życiu codziennym; podczas zabawy dziecko może planować, układać scenariusze, wcielać się w rolę, co ułatwia mu rozwiązywanie ważnych w życiu dziecka osobistych problemów;

– znaczenie wychowawcze, dziecko dowiaduję się zarówno i domu jak i w przedszkolu  , co jest dobre a co złe, jednak dopiero grupa skłania je do przyjęci norm moralnych – dziecko wie że w zabawie grupowej nie może oszukiwać, musi być prawdomówne, opanowane mimo przegranej, rzetelne, solidne, i itd., aby zaakceptowała je grupa, o wiele mniej tolerancyjna dla wykroczeń niż dorośli – dlatego też podczas zabawy przyswaja sobie normy moralne.                  M. Marchewa – Pichlińska zwraca uwagę przede wszystkim na samo edukacyjny charakter rozwoju dziecka poprzez zabawę według niej składa się on z następujących etapów:                                          – dziecko wyodrębnia i obserwuje przedmiot swojej działalności np. zabawką;                                – dziecko poznaje warunki, w których owa zabawka działa i uświadamia sobie , że zależy od nich wynik jego działania;                                                                                                               – dziecko uświadamia sobie skutki działania stwierdzając rodzaj przeobrażeń, którym uległ ów przedmiot;                                                                                                                                              – dziecko próbuje odzwierciedlić sposoby i metody, którymi posługują się dorośli, by osiągnąć właściwy wynik działania;                                                                                                                    – dziecko podczas działania poznaje własne pragnienia i motywy oraz poziom możliwości i umiejętności rozwiązywania zadań.  

Drodzy rodzice zachęcajcie dzieci do zabaw dowolnych, nich same dzieci organizuj

             Materiał zaczerpnięty ze strony: wpi24.pl rodzice

               Opracowała: Krystyna Sekita

Znaczenie wspierania rozwoju dziecka w wieku przedszkolnym przez  Rodziców  w czasie zdalnego nauczania.

Drodzy rodzice wraz ze zmianą modelu nauczania z tradycyjnego na zdalne nauczanie to w Państwa rękach i chęci leży wspomaganie rozwoju  swoich dzieci. Każdy człowiek duży czy mały aby podejmować  z chęcią jakieś działania musi widzieć w nich sens. Dlatego w kilku zdaniach chcę przekonać wszystkich Rodziców jak wielkie znaczenie ma dla Państwa dzieci  wspieranie ich rozwoju w czasie epidemii, gdy dzieci nie mogą chodzić do przedszkola, a przedszkole przeniosło sie do domu.                                                                                                       W ciągu pierwszych lat życia rozwija się 50% zdolności do uczenia się,  a następnie 30% do  8 roku życia. Okres ten więc w życiu człowieka jest fundamentem dla dalszego rozwoju.  Okres przedszkolny to chyba najważniejszy okres w życiu małego dziecka. Tu właśnie zachodzą duże zmiany w rozwoju fizycznym, psychicznym i społeczno-emocjonalnym, które mają ogromny wpływ na osobowość i wygląd człowieka w późniejszych okresach rozwoju jaki w dorosłym życiu. Właśnie w tym czasie kształtują się podstawowe nawyki (higieniczne, kulturalne)  i sposoby zachowania się, podstawowe potrzeby. Nabyte umiejętności i zdobyta wiedza w tym okresie  mają znaczny wpływ na  funkcjonowanie dziecka w późniejszych okresach – na jego wyniki w nauce, relacje z otoczeniem, jak i postrzeganie własnej osoby. Dziecko przejmuje także zasady moralne z najbliższego otoczenia rodzinnego, a środowisko społeczne może już tylko rozwijać i umacniać to, co zostało przygotowane przez rodzinę. Jeśli więc rodzice i wychowawcy zapewnią w tym okresie życia warunki sprzyjające wytworzeniu się u dziecka poczucia bezpieczeństwa, jeśli nie będą go uzależniać nadmiernie od siebie to na pewno przyczynią się do rozwoju wspaniałej osobowości dziecka i zapewnią mu dobry start szkolny. Małe dziecko poznaje świat wielozmysłowo, więc powinno się dostarczać dziecku jak najwięcej bodźców, które będą sprzyjać poznawaniu otaczającego je świata.  Dziecko w czasie zabawy i swojej aktywności ruchowej poznaje coraz więcej nowych przedmiotów i zjawisk, uczy się odróżniać ich cechy i znaczenia. Maluch czy nastolatek będzie się pilnie uczyć tylko wtedy, gdy będzie mu to sprawiać przyjemność oraz gdy będzie przekonany, że jest mu to potrzebne. Jak zatem zachęcić dziecko do nauki? Przede wszystkim porozmawiaj z dzieckiem, dlaczego i po  codziennie się uczy. Uświadom, że jego systematyczną  nauką zainteresowani są nauczyciele. Wpajaj mu pogląd, że mądrość to coś, nad czym trzeba pracować. Chwal dziecko po każdym wykonanym zadaniu.

 Nie wolno nam więc  zapominać, że wszystko, czego dziecko doświadcza od najmłodszych lat, ma ogromny wpływ na jego rozwój.                                                                                                Wydaje się, że dorośli są świadomi wpływu środowiska rodzinnego  na nabywanie wszechstronnych umiejętności małego dziecka, niech ta świadomość towarzyszy Państwu w codziennych działaniach podejmowanych w ramach zdalnego nauczania. Już wiecie Państwo jak ogromne znaczenie dla przyszłości Państwa dzieci ma Wasz wysiłek włożony w czasie zdalnego nauczania.

                          opracowała Krystyna Sekita w oparciu o artykuł   A. Beatricz – Świergolik

Urządzenia cyfrowe a rozwój mowy dziecka. Skutki „przedawkowania” multimediów

Dziecko spędzające czas przed ekranem zostaje pozbawione obcowania z drugim człowiekiem. Jego słownictwo nie wzbogaca się, a mowa i wymowa nie mają okazji do rozwijania się w naturalnych sytuacjach komunikacyjnych.

Dzisiaj nawet dwulatki potrafią obsługiwać nowoczesne urządzenia – pytanie tylko, czy z pożytkiem, czy też ze szkodą dla ich rozwoju oraz nauki mówienia. Odpowiednio dobrane treści internetowe prezentowane na urządzeniach mobilnych mogą mieć pozytywny wpływ na rozwój dzieci. Jednak zbyt wczesne oraz intensywne korzystanie z tych urządzeń może wywoływać negatywne konsekwencje dla rozwoju psychofizycznego dziecka, rozwoju mowy oraz kształtowania kontaktów interpersonalnych czy rozwijania więzi społecznych.

Kluczowy okres rozwoju

Pierwsze lata życia dziecka stanowią najintensywniejszy okres rozwoju mózgu człowieka. Do tego rozwoju niezbędne jest wielozmysłowe poznawanie otaczającego świata. Dziecko musi poczuć, doświadczyć, dotknąć, zobaczyć i usłyszeć, aby struktury neuronalne jego mózgu mogły się prawidłowo rozwijać. Szybko zmieniające się i agresywne bodźce wzrokowe, słuchowe, które pojawiają się w grach, reklamach, bajkach oraz grających multimedialnych zabawkach, atakują rozwijający się mózg dziecka. Bodźce te są przetwarzane w prawej półkuli mózgu, której wysoka aktywność prowadzi do hamowania rozwoju lewej półkuli, odpowiedzialnej m.in. za rozwój mowy oraz myślenia dziecka.

Zdaniem logopedów mózg dziecka musi dojrzeć, nauczyć się określonych sprawności językowych oraz motorycznych, a następnie na pewnym etapie dojrzałości jest gotowy, aby posługiwać się wysokimi technologiami. Dzieci poniżej drugiego roku życia nie nauczą się słownictwa z telewizji. Co gorsza, włączony w domu telewizor zmniejsza interakcje i kontakt dziecka z dorosłym o 20 procent. A to właśnie od rodziców dzieci najskuteczniej uczą się języka. Podobne zjawisko wystąpi, gdy dziecko będzie wpatrzone w ekran tabletu.

Dzieci nierzadko oglądają telewizję, bajki oraz grają w gry komputerowe bez ograniczeń i w samotności. Pozbawia je to możliwości rozmowy z osobą dorosłą. W konsekwencji maluch tworzy własne, zwykle nieprawdziwe interpretacje obrazów i przekazów językowych.

Podczas słuchania bajek i reklam, zabawek dźwiękowych mózg uczy się eliminować dźwięki językowe. Nastawia się na odbiór dźwięków niewerbalnych (muzyka, reklamy). Dzieci sprawiają wtedy wrażenie zahipnotyzowanych i nie słyszą, gdy się do nich mówi. Dziecko uzależnia się także od szybko zmieniających się obrazów, dźwięków i słów. W efekcie może wykazywać cechy nadmiernej pobudliwości.

Skutki „przedawkowania” multimediów

Powtarzające się dźwięki (reklamy, melodyjki w zabawkach dźwiękowych, grach) nie pozwalają dziecku na słuchanie mowy. Ośrodki słuchowe w prawej półkuli mózgu, które specjalizują się w odbiorze dźwięków niewerbalnych, blokują odbiór przekazów językowych. Dziecko słyszy mowę dorosłych, ale nie przetwarza jej na wyższych strukturach układu nerwowego. Mózg uczy się ignorować słowa.

U niemowlaków zauważa się brak koncentracji dziecka na twarzy dorosłego, brak uśmiechu na widok znajomej osoby oraz brak wsłuchiwania się w głos dorosłego. Nie pojawia się gaworzenie, nie występują gesty społeczne (np.: „pa, pa”). Zauważa się opóźniony rozwój motoryki dużej i małej.

U trzyletnich dzieci dostrzega się trudności w zakresie rozumienia poleceń lub całkowity brak rozumienia. Obserwuje się zabawę na poziomie 12–14-miesięcznych dzieci bądź całkowity brak zabawy tematycznej. W grupie rówieśniczej pojawiają się trudności z rozpoczęciem i kontynuowaniem zabawy, trudności w respektowaniu reguł. Pojawia się niepełne rozumienie języka, komunikowanie się za pomocą krzyku lub płaczu. Dzieci nie wykazują zainteresowania książkami, układankami, obrazkami.

Cyfrowe urządzenia i dźwiękowe zabawki powodują efekt trwałego lub częściowego rozkojarzenia uwagi. Dziecko zwraca uwagę na wszystko, nie koncentrując się na wybranym zadaniu. Zaburzenia uwagi stanowią najczęstszą przyczyną kłopotów szkolnych. Zbyt częsty kontakt z programami wideo, nawet edukacyjnymi, może opóźniać rozwój umiejętności językowych współczesnych dzieci, prowadzić do nadpobudliwości i być przyczyną ADD (zespołu zaburzeń uwagi).

Dziecko w pierwszych latach swojego życia potrzebuje intensywnych bodźców sensorycznych oraz doświadczeń z innymi osobami. Telewizja, komputery, tablety, zabawki elektroniczne nie zastąpią dziecku kontaktu z rodzicami i rówieśnikami. Wspólne zabawy, czytanie książek rozwijają relacje z opiekunami oraz z innymi dziećmi, umożliwiają poznawanie i uczenie się otaczającego świata wszystkimi bodźcami.

Opracowała: Danuta Banach. Źródło: J. Cieszyńska, Wpływ wysokich technologii na rozwój dzieci, Biuletyn Wydawnictwo Edukacyjne.

PROCEDURY BEZPIECZEŃSTWA

W PRZEDSZKOLU PUBLICZNYM Nr 2

W BARTOSZYCACH.

Na terenie przedszkola dochodzi do zdarzeń, które bezpośrednio zagrażają bezpieczeństwu i zdrowiu (czasem nawet życiu) dzieci. Nauczyciel częstokroć czuje się osamotniony i bezradny w sytuacji, kiedy ma do czynienia z zachowaniem w żadnym stopniu nie mieszczącym się w regulaminie przedszkola, a nierzadko będącym czynem karalnym lub przestępstwem.

 Właściwa, adekwatna do sytuacji reakcja czy dyrektora oraz powiadomienie w razie potrzeby stosownych instytucji mogą w istotnym stopniu zwiększyć skuteczność oddziaływań. Bardzo ważne jest umiejętne, w pełni profesjonalne przeprowadzenie interwencji z zachowaniem wszelkich praw zarówno dzieci uczestniczących w zdarzeniu, jak i ich rodziców lub gdy rodzice są przyczyną danego zagrożenia, należy podjąć właściwe kroki, aby ochronić dziecko przed tymi złymi dorosłymi..

1.Cele procedur:

• Zapewnienie bezpieczeństwa w przedszkolu na wypadek wystąpienia na terenie placówki wewnętrznych i zewnętrznych zagrożeń fizycznych
• Zapewnienie bezpośredniej i stałej opieki oraz bezpieczeństwa dzieciom podczas ich pobytu w przedszkolu;
• Uświadamianie rodzicom i opiekunom prawnym dzieci znaczenia działań z zakresu bezpieczeństwa
• Zapewnienie poszkodowanym prawidłowej  opieki;

2. Zakres procedury:

Procedurze podlegają zasady organizacji zajęć i zabaw dzieci na terenie przedszkola, w ogrodzie przedszkolnym oraz podczas spacerów i wycieczek.

3. Podstawa prawna:

• ustawa z dnia 14 grudnia 2016 r. Prawo Oświatowe (dz.uz 2017 r.poz.59 ze zm.)
• Konstytucja Rzeczypospolitej art. 72; – Konwencja o Prawach Dziecka art.3, art. 19, art. 33;
• Ustawa Karta Nauczyciela z 26 stycznia 1982 r. z póź. zm.
• Rozporządzenie MENiS z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach i placówkach (Dz. U. nr 6 z 2003 r., poz. 69 ze zm.)
• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 25 maja 2018 r. w sprawie warunków i sposobu organizowania przez publiczne przedszkola, szkoły i placówki krajoznawstwa i turystyki (Dz.U.2018 r., poz. 1055)
• Ustawa z dnia 10 czerwca 2016 r. o działaniach antyterrorystycznych.
• Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 września 2011 r. w sprawie procedury „Niebieskie Karty” oraz wzorów formularzy „Niebieska Karta” (Dz.U. Nr 209, poz. 1245),
• Statut Przedszkola Publicznego nr 2 w Bartoszycach

4. Osoby podlegające procedurze;

1) Dyrektor –zapewnia bezpieczne i higieniczne warunki pobytu w przedszkolu, a także bezpieczne i higieniczne warunki uczestnictwa w zajęciach organizowanych przez przedszkole poza budynkiem przedszkola; kontroluje przedszkole pod kątem zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków; odpowiada za stan bezpieczeństwa budynku: czuwa nad systematycznością przeglądów technicznych budynku i sprzętu odpowiada za organizację i jakość pracy pracowników; opracowuje procedury i instrukcje związane z zapewnieniem bezpieczeństwa dzieciom

2) Nauczyciele – są zobowiązani do nadzoru nad dziećmi przebywającymi w przedszkolu oraz do rzetelnego realizowania zadań związanych z powierzonym stanowiskiem; zapewniają opiekę, wychowanie i uczenie się w atmosferze bezpieczeństwa; upowszechniają wśród dzieci wiedzę o bezpieczeństwie oraz kształtują właściwe postawy wobec zdrowia, zagrożeń i sytuacji nadzwyczajnych; są zobowiązani do eliminowania zagrożeń wpływających na bezpieczeństwo dzieci, przestrzegania przepisów prawa ogólnego i wewnętrznego. Natychmiastowego reagowania w przypadku zagrożenia zdrowia i bezpieczeństwa dzieci.

3) Inni pracownicy przedszkola – są zobowiązani do rzetelnego realizowania zadań związanych z powierzonym stanowiskiem oraz z funkcją opiekuńczą i wychowawczą przedszkola; pomagają nauczycielom w codziennej pracy wychowawczej, dydaktycznej i opiekuńczej; są zobowiązani do natychmiastowego reagowania i eliminowania zagrożeń mogących wpłynąć na stan zdrowia i bezpieczeństwo dzieci. przestrzegają przepisy prawa ogólnego i wewnętrznego.

4) Rodzice, w trosce o bezpieczeństwo własnego dziecka, powinni znać procedury zapewnienia bezpieczeństwa obowiązujące w przedszkolu; w tym zakresie powinni także współpracować z dyrektorem, wychowawcami swojego dziecka oraz innymi pracownikami przedszkola. przestrzegać przepisy bhp, czuwać nad bezpieczeństwem dziecka po dobraniu go spod opieki nauczyciela

Sposób prezentacji procedur:

1. Udostępnianie dokumentu na stronie internetowej i na tablicy informacyjnej

2. Zapoznanie wszystkich pracowników przedszkola z treścią procedur.

 3. Zapoznanie rodziców z obowiązującymi w placówce procedurami na zebraniach organizacyjnych każdego roku we wrześniu.

Dokonywanie zmian w procedurach.

Wszelkich zmian w opracowanych procedurach dotyczących bezpieczeństwa dzieci może dokonać z własnej inicjatywy lub na wniosek Rady Pedagogicznej dyrektor przedszkola. Wnioskodawcą zmian może być także Rada Rodziców. Proponowane zmiany nie mogą być sprzeczne z prawem.

Wykaz Instytucji pomocowych dostępnych w Bartoszycach

Załącznik nr 1

Postanowienia końcowe

1.W trosce o trosce o zdrowie i bezpieczeństwo wszystkich wychowanków przedszkola, rodzice i personel placówki są zobligowani do współpracy oraz wzajemnego poszanowania praw i obowiązków wszystkich podmiotów niniejszej procedury.

2.Procedury obowiązują wszystkich pracowników przedszkola, rodziców dzieci uczęszczających do przedszkola oraz osoby upoważnione przez nich do odbioru dzieci.

Opis procedur:

1. Procedura przyprowadzania dziecka do przedszkola.

Przedszkole Publiczne nr 2 w Bartoszycach jest czynne od poniedziałku do piątku w godzinach od 6.00 do 16.30. Placówka bierze odpowiedzialność za dziecko od momentu wprowadzenia dziecka do sali przez osobę przyprowadzającą i odebranie go przez nauczyciela, do momentu odebrania dziecka od nauczyciela przez rodziców (opiekunów prawnych) lub osoby upoważnione do tego przez rodziców. Jedynie podczas imprez organizowanych na terenie i poza terenem przedszkola z udziałem rodziców, opiekę nad dzieckiem obejmują również rodzice.

• Dzieci są przyprowadzane do przedszkola przez rodziców / opiekunów prawnych, którzy są odpowiedzialni za ich bezpieczeństwo w drodze do i z przedszkola.
•  Rodzice/ opiekunowie rozbierają dziecko w szatni i wprowadzają dziecko do sali, powierzając pod opiekę nauczycielce.
•  Nauczyciel przyjmujący od rodziców dziecko pod swoją opiekę zobowiązany jest zwrócić uwagę na wnoszone przez dziecko zabawki i przedmioty – czy są one bezpieczne i nie stwarzają zagrożenia. Za przyniesione z domu zabawki i przedmioty, przedszkole nie odpowiada.
•  Rodzice / opiekunowie zobowiązani są przyprowadzać do przedszkola dzieci zdrowe i czyste. Dziecka chorego lub podejrzanego o chorobę – nie należy przyprowadzać do przedszkola. Dzieci zakatarzone, przeziębione, kaszlące, gorączkujące lub wykazujące inne objawy chorobowe nie mogą przebywać w grupie z dziećmi zdrowymi.
• Rodzice mają obowiązek zgłaszania wszelkich poważnych dolegliwości dziecka i udzielania wyczerpujących informacji na ten temat.
• Po każdej nieobecności dziecka spowodowanej chorobą zakaźną, rodzice zobowiązani są do przedłożenia zaświadczenia lekarskiego potwierdzającego zakończenie leczenia.

2. Procedura odbierania dziecka z przedszkola.

• Dzieci odbierane są z przedszkola przez rodziców / opiekunów/. Mogą być także odbierane przez inne osoby dorosłe upoważnione na piśmie przez rodziców / opiekunów w karcie zgłoszenia dziecka do przedszkola lub w jednorazowym upoważnieniu.
• Obowiązkiem nauczyciela jest upewnienie się, czy dziecko jest odbierane przez osobę wskazaną przez rodziców w upoważnieniu. Osoba ta może zostać wylegitymowana przez nauczyciela w celu sprawdzenia zgodności tożsamości.
• Rodzice / opiekunowie ponoszą odpowiedzialność prawną za bezpieczeństwo dziecka odebranego z przedszkola przez upoważnioną przez nich osobę. Przedszkole może odmówić wydania dziecka osobom niepełnoletnim, a także nie ujętym w karcie zgłoszenia lub w upoważnieniu, a także osobom będącym pod wpływem alkoholu, środków odurzających, bądź zachowującym się agresywnie.
• Dzieci powinny być odbierane z przedszkola najpóźniej do godziny 16.30.
•  W przypadku braku możliwości odbioru dziecka z przedszkola (w czasie zadeklarowanym w umowie lub w godzinach pracy przedszkola – wydarzenia losowe) rodzice lub opiekunowie zobowiązani są do niezwłocznego poinformowania o zaistniałej sytuacji.
• Nauczyciel wydaje dziecko każdemu z rodziców, jeśli zachowali prawa rodzicielskie, o ile postanowienie sądu nie stanowi inaczej.
• Jeśli do przedszkola zostanie dostarczone postanowienie sądu o sposobie sprawowania przez rodziców opieki nad dzieckiem, nauczyciel postępuje zgodnie z tym postanowieniem.
• O każdej próbie odebrania dziecka przez rodzica/opiekuna nieuprawnionego do odbioru, nauczyciel powiadamia dyrektora przedszkola i rodzica/opiekuna sprawującego opiekę nad dzieckiem.
• Życzenie rodziców dotyczące nie odbierania dziecka przez jednego z rodziców musi być poświadczone przez postanowienie sądowe
• O sytuacji kryzysowej, np. kłótnie rodziców, wyrywanie sobie dziecka, agresywne zachowanie rodziców itp., nauczyciel lub dyrektor powiadamia policję.

3. Procedura postępowania w przypadku nie odebrania dziecka z przedszkola

• W przypadku, gdy dziecko nie zostanie odebrane z przedszkola po upływie czasu pracy przedszkola, nauczyciel jest zobowiązany telefonicznie powiadomić rodziców lub osoby przez nich upoważnione o zaistniałym fakcie.
• W przypadku, gdy pod wskazanymi numerami telefonów po 3 próbach nauczyciel nie może uzyskać informacji o miejscu pobytu rodziców lub osób upoważnionych pod wskazanymi numerami telefonów nauczyciel oczekuje z dzieckiem w placówce
• przedszkolnej 1 godzinę

• Po upływie tego czasu nauczyciel powiadamia dyrektora przedszkola. Dyrektor przedszkola podejmuje decyzję o poinformowaniu najbliższego komisariatu policji o niemożności skontaktowania się z rodzicami ( prawnymi opiekunami) dziecka.
• W przypadku braku możliwości skontaktowania się z dyrektorem przedszkola nauczyciel sam podejmuje decyzję o powiadomieniu policji.

4. Postępowanie w przypadku, gdy nauczyciel podejrzewa, że dziecko z przedszkola odbiera rodzic (opiekun prawny) będący pod wpływem alkoholu, narkotyków lub innych środków odurzających.

• Nauczyciel odmawia wydania dziecka w przypadku, gdy stan osoby odbierającej wskazuje na spożycie alkoholu, narkotyków lub środków odurzających, czy zachowanie agresywne.
•  W takim przypadku nauczyciel ma obowiązek zatrzymać dziecko w przedszkolu i skontaktować się z rodzicami, ewentualnie drugim rodzicem lub inną osobą upoważnioną do odbioru dziecka.
• O zaistniałym fakcie nauczyciel zobowiązany jest powiadomić dyrektora przedszkola.
• Dyrektor wydaje nauczycielowi dyspozycje postępowania: odizolowania dziecka od rodzica, którego stan wskazuje na spożycie alkoholu, narkotyków lub środków odurzających, czy zachowanie agresywne, powiadomienia drugiego rodzica o zaistniałej sytuacji i konieczności osobistego zgłoszenia się po dziecko lub osoby upoważnionej

( wskazanej pisemnie).

• Dyrektor przedszkola podejmuje decyzję o poinformowaniu najbliższego
• komisariatu policji o niemożności skontaktowania się z rodzicami ( prawnymi opiekunami) dziecka.

• W przypadku braku możliwości powiadomienia dyrektora, nauczyciel sam 

     podejmuje decyzję o powiadomieniu policji.

• Dyrektor powiadamia pisemne policję , lub terenowy ośrodek  pomocy społecznej, lub wydział rodzinny  sądu rejonowego, jeśli sytuacja zgłaszania się rodzica/  opiekuna prawnego po dziecko w stanie nietrzeźwym powtórzy się.

5. Procedura postępowania w przypadku złego samopoczucia dziecka.

• Do przedszkola uczęszczają dzieci zdrowe, bez objawów chorobowych (silny katar, uciążliwy kaszel, ból brzucha, wymioty, podwyższona temperatura lub inne niepokojące objawy).
• W sytuacji zaobserwowania pogarszającego się stanu zdrowia dziecka, nauczyciel w porozumieniu z dyrektorem przedszkola informują rodziców (prawnych opiekunów) o jego stanie, a rodzice (prawni opiekunowie)są zobowiązani do niezwłocznego odebrania dziecka z przedszkola.
• W przypadku choroby zakaźnej dziecka rodzice zobowiązani są do natychmiastowego zawiadomienia o tym fakcie dyrektora przedszkola lub wychowawcę grupy.
• Nauczyciel nie ma prawa podawania dzieciom leków.

6. Procedura postępowania w razie wypadku.

• Jeżeli zdrowie bądź życie dziecka jest zagrożone każdy obecny przy zdarzeniu pracownik przedszkola ma obowiązek udzielić pierwszej pomocy przedmedycznej poszkodowanemu wg swoich umiejętności.
• Nauczyciel udziela dziecku doraźnej pomocy przedmedycznej.
•  Powiadamia rodziców, opiekunów dziecka o okolicznościach powstania obrażeń.
•  Powiadamia o zdarzeniu nauczycielkę zmienniczkę.
• Nauczyciel  sprawuje opiekę nad dzieckiem do momentu przybycia rodziców i/lub pogotowia, opiekę nad pozostałymi dziećmi przejmuje wyznaczona przez niego osoba.

Podczas poważnego wypadku

• Nauczyciel udziela dziecku doraźnej pomocy przedmedycznej, zabezpiecza grupę, podejmuje środki zapobiegawcze w stosunku do dzieci, nauczycieli czy pozostałych pracowników przedszkola.
• Powiadamia dyrektora placówki.
• Niezwłocznie powiadamia rodziców lub prawnych opiekunów o nieszczęśliwym wypadku. Gdy zdarzenie nie zagraża życiu dziecka i nie wymaga natychmiastowej interwencji lekarskiej wspólnie z rodzicami ustala dalsze kroki postępowania (postępuje zgodnie z sugestią rodziców).
• Jeżeli zdarzenie zagraża życiu dziecka i wymaga natychmiastowej interwencji lekarskiej wzywa Pogotowie Ratunkowe i powiadamia Dyrektora Przedszkola.
• Sporządza notatkę służbową, w której opisuje przebieg zdarzenia.
• Dyrektor zawiadamia rodziców (opiekunów) poszkodowanego, pracownika służby bezpieczeństwa i higieny pracy, społecznego inspektora pracy, organ prowadzący przedszkole.
• O wypadku śmiertelnym, ciężkim i zbiorowym dyrektor zawiadamia niezwłocznie prokuratora i kuratora oświaty, a w przypadku zatrucia państwowego inspektora sanitarnego.

7. Procedura postępowania W przypadku, gdy dziecko samowolnie opuściło teren przedszkola

• Nauczyciel powinien powiadomić o zaginięciu dziecka innych pracowników.
• Stworzyć warunki, w których nie będzie zagrożone życie i zdrowie dzieci pozostałych w grupie.
• Powiadomić dyrektora przedszkola.
• Podjąć akcję poszukiwawczą na terenie przedszkola i poza terenem rozdzielając zadania innym pracownikom.
• Akcja musi być przeprowadzona sprawnie i szybko.
• W momencie znalezienia dziecka należy udzielić pomocy ewentualnie, gdy zachodzi taka potrzeba udzielić pomocy przedmedycznej  lub wezwać lekarza, pogotowie.
• Dyrektor przedszkola powiadamia rodziców dziecka.
• Dyrektor uruchomia procedurę związaną z wyjaśnieniem zdarzenia i zebrania materiałów i dowodów i oraz podejmuje odpowiednie kroki.
• W przypadku nieodnalezienia dziecka, gdy nie ma dyrektora na placówce, nauczyciel natychmiast powiadamia policję.
• Zawiadomić o tym fakcie dyrektora przedszkola oraz rodziców/opiekunów dziecka.
• Złożyć zeznanie dyrektorowi przedszkola. • Pozostać do dyspozycji policji.
• Dyrektor powiadamia o tym fakcie Kuratora Oświaty, jako organ nadzorujący przedszkole.

8. Procedura postępowania w razie  przypadku gdy nauczyciel  znajduje na terenie przedszkola niebezpieczne przedmioty i rzeczy

• Podejmuje działania uniemożliwiające dzieciom kontakt z niebezpiecznymi przedmiotami lub środkami.
• Zachowując środki ostrożności zabezpiecza przedmioty i rzeczy przed dostępem do nich osób niepowołanych
•  Jeżeli są to przedmioty przyniesione przez dziecko, przeprowadza z rodzicami rozmowę celem zobowiązania ich do dokładniejszego pilnowania i sprawdzania co dziecko zabiera z domu do przedszkola
• .Powiadamia o zaistniałym zdarzeniu dyrektora przedszkola.
• Sporządza notatkę służbową z zaistniałego zdarzenia po zakończeniu działań interwencyjnych.
• W celu wyeliminowania ponownego wystąpienia zagrożenia należy przeprowadzić wspólnie z radą pedagogiczną analizę zaistniałych zdarzeń i wprowadzić środki zapobiegawcze.
• W przypadku niemożności usunięcia zagrożenia należy wyprowadzić dzieci, powiadomić dyrektora i odpowiednie służby (straż pożarną, policję).
• W trakcie prowadzenia akcji przez w/w służby podporządkować się kierującym akcją.

W przypadku, gdy nauczyciel lub inny pracownik na terenie przedszkola znajdzie substancję przypominającą wyglądem narkotyk, powinien podjąć następujące kroki:

• Nauczyciel zachowując środki ostrożności zabezpiecza substancję przed dostępem do niej osób niepowołanych oraz ewentualnym jej zniszczeniem do czasu przyjazdu policji, 
• Powiadamia o zaistniałym zdarzeniu dyrektora przedszkola,
• Dyrektor wzywa policję.
• Po przyjeździe policji niezwłocznie przekazuje zabezpieczoną substancję i przekazuje informacje dotyczące szczegółów zdarzenia.

9. Procedura postępowania w razie pożaru.

•  Nauczyciel przyjmuje sygnał alarmowy o wystąpieniu zagrożenia pożarowego.
• Niezwłocznie przerywa zajęcia, zbiera grupę.
• Przyjmuje decyzję dyrektora co do sposobu działania:

a) rejon zagrożony;

 b) czas ewakuacji;

c) kierunek ewakuacji;

d) sposób ubrania i wyposażenia dzieci;

• Niezwłocznie, w sposób zorganizowany wyprowadza grupę w rejon ewakuacji.
•   Powiadamia dyrektora /osobę kierującą ewakuacją/ o stanie grupy w rejonie ewakuacji.
•  Wykonuje dalsze polecenia dyrektora /osoby kierującej ewakuacją/.
• Nauczyciel odpowiada za bezpieczeństwo dzieci, z którymi ma zajęcia w momencie wszczęcia alarmu.
• W razie ewakuacji nauczyciel ustawia dzieci parami, pomoc nauczyciela/woźna sprawdza łazienkę, czy nie pozostały tam dzieci.
•  Nauczyciel zabiera dziennik zajęć i wyprowadza dzieci w zwartej grupie drogami nakazanymi przez oznakowanie ewakuacyjne na wskazane miejsce poza budynkiem.
• W czasie ewakuacji kontroluje stan grupy i jej zachowanie, nie oddala się od swojej grupy pod żadnym pozorem.

10. Procedura postępowania w przypadku przemocy w rodzinie.

• Stwierdzenie śladów pobicia ( liczne obrażenia skóry, siniaki i inne)
• Zgłoszenie do dyrektora
• Rozmowa z dzieckiem , jeśli jest to możliwe.
•  Wezwanie rodziców- rozmowa z dyrektorem w obecności nauczyciela lub psychologa.
•  Przy powtarzającej się sytuacji, dyrektor powiadamia odpowiednie organa.                                                                
•  Przedszkole włącza się w pomoc rodzinie poprzez:  organizowanie indywidualnych spotkań ze specjalistami, otoczenie dziecka szczególną opieką, podejmowanie w grupie elementów terapeutycznych np.: bajki, relaks, rozmowy, zabawy wyciszające, scenki dramowe  i inne.
•  Przedszkole zapewnia wsparcie psychologiczne dla dziecka i rodziny przy współpracy Poradnią Psychologiczno- Pedagogiczną.

11. Procedura postępowania  w sytuacjach trudnych wychowawczo.

Konflikty z rówieśnikami:

• Wypracowanie wspólnie z dziećmi kodeksu grupowego dotyczącego zachowań w grupie, na podwórku i na spacerze.
• W przypadku pojawienia się sytuacji konfliktowych miedzy dziećmi- przerwanie negatywnych zachowań.
• Rozdzielenie wzburzonych dzieci i wyjaśnienie przyczyny sporu.
• Poszukiwanie rozwiązania problemu.
• Odwołanie się do kodeksu grupowego.
•  Zachęcenie dzieci do podjęcia innego rodzaju zabawy.
• Informowanie rodziców o zaistniałej sytuacji i wspólne wypracowanie metod postępowania z dzieckiem.
• Stosowanie przez nauczyciela różnych form relaksacyjnych, gier i zabaw przeciw agresji i innych.
• Przekazywanie rodzicom w/w propozycji.
• Dostarczanie rodzicom wiedzy o instytucjach wspomagających rodzinę.
• W przypadku powtarzających się konfliktów sugerowanie konsultacji w Poradni Psychologiczno- Pedagogicznej lub innych ośrodkach.
• W przypadku , gdy mimo w/w procedury dziecko nadal zagraża bezpieczeństwu i życiu innych dzieci, Rada Pedagogiczna może podjąć uchwałę w sprawie skreślenia z listy dzieci uczęszczających do przedszkola (Statut Przedszkola).

12. Procedura postępowania w przypadku zauważenia osoby obcej na terenie przedszkola.

• Przez osobę „obcą” na terenie przedszkola rozumie się osobę, która:
• nie jest rodzicem dziecka
• nie jest pracownikiem przedszkola
• nie jest osobą zaproszoną przez dyrekcję przedszkola, bądź przez wychowawcę lub uprawnionego pracownika przedszkola
• która swoim zachowaniem w wyraźny sposób narusza zasady i normy współżycia społecznego bądź też winny sposób stanowi zagrożenie dla porządku na terenie przedszkola oraz bezpieczeństwa dzieci lub innych osób przebywających na terenie przedszkola

W przypadku obecności osoby obcej nauczyciel:

• Ustala powody obecności oraz zachowanie osoby postronnej w przedszkolu poprzez obserwację i rozmowę z nią.
• W przypadku powstania wątpliwości lub ujawnienia niepokojących zachowań z jej strony niezwłocznie informuje dyrektora przedszkola i wspólnie z nim podejmuje mediacje w celu nakłonienia tej osoby do jasnego określenia celu swojego pobytu lub też opuszczenia terenu przedszkola.
• W przypadkach drastycznych niezwłocznie powiadamia policję i jednocześnie podejmuje działania, mające na celu zabezpieczenie dzieci i pracowników przed skutkami tych zachowań.

13.Procedura postępowania w przypadku ataku terrorystycznego na terenie przedszkola.

Postanowienia ogólne dotyczące procedur postępowania w przypadku zagrożenia atakiem terrorystycznym obowiązujące . 

• Dyrektor, nauczyciele, pozostali pracownicy, a także inne osoby wykonujące czynności zawodowe na terenie przedszkola zobowiązani są do dbałości o stan bezpieczeństwa na terenie placówki, jak również do reagowania w sytuacjach kryzysowych zagrażających bezpieczeństwu osób, mienia, w szczególności zagrożenia bezpieczeństwa dzieci.

• Dyrektor, nauczyciele, pozostali pracownicy, a także inne osoby wykonujące czynności zawodowe na terenie przedszkola zobowiązani są do ścisłego przestrzegania postanowień procedury postępowania w przypadku zagrożenia atakiem terrorystycznym obowiązujących w w przedszkolu oraz innych przepisów, aktów wewnętrznych regulujących sprawy bezpieczeństwa ww. placówce, jak i współdziałania podczas realizacji zadań z nich wynikających.

• Za incydent terrorystyczny w rozumieniu procedury uważa się każdy incydent mający miejsce na terenie przedszkola, polegający na podłożeniu ładunku wybuchowego lub groźby jej użycia – informacja o podłożeniu ładunku wybuchowego, użyciu gazu lub innych środków drażniących – mogących stanowić zagrożenie zdrowia i życia ludzi lub groźbie ich użycia, wtargnięciu uzbrojonego napastnika oraz wzięciu zakładnika.

• Nauczyciele, pozostali pracownicy, a także inne osoby wykonujące czynności zawodowe na terenie przedszkola zobowiązani są do stosowania się do poleceń wydawanych przez dyrektora placówki oraz funkcjonariuszy służb specjalnych (antyterroryści, policja, straż pożarna, siły zbrojne) podejmujących działania w razie zaistnienia incydentu terrorystycznego.

I. Wtargnięcie uzbrojonych napastników na teren placówki: Dyrektor, nauczyciele oraz pozostali pracownicy jak i inne osoby wykonujące czynności zawodowe na terenie przedszkola powinny:

• Poddać się woli napastników – ściśle wykonywać ich polecenia.
• Zwrócić uwagę napastników na fakt, że mają do czynienia z ludźmi (personifikowanie siebie i innych – zwracać się do dzieci oraz pracowników przedszkola po imieniu – zwiększa szansę ich przetrwania).
• Pytać zawsze o pozwolenie, np. gdy chcesz się zwrócić do dziecka oraz pracowników z jakimś poleceniem.
• Zapamiętać szczegóły dotyczące porywaczy i otoczenia – informacje te mogą okazać się cenne dla służb ratowniczych.
• Starać się uspokoić dzieci – zapanować w miarę możliwości nad własnymi emocjami.
• Dopóki nie zostanie wydane polecenie wyjścia: – nie pozwolić dzieciom wychodzić z pomieszczenia oraz wyglądać przez drzwi i okna, – nakazać dzieciom położyć się na podłodze.
• W chwili podjęcia działań zmierzających do uwolnienia, wykonywać polecenia grupy antyterrorystycznej lub innych służb ratunkowych.
• Po zakończeniu akcji: – niezwłocznie udzielić pomocy osobą poszkodowanym oraz pozostałym potrzebującym, – sprawdzić obecność dzieci celem upewnienia się, czy wszyscy opuścili budynek – o braku któregokolwiek dziecka niezwłocznie poinformować członków grupy antyterrorystycznej lub innych służb ratunkowych, – nie pozwolić żadnemu z dzieci samodzielnie wrócić do domu, – zapewnić potrzebującym uczestnikom zdarzenia pomoc psychologiczną, – prowadź ewidencję dzieci odbieranych przez rodziców lub inne osoby upoważnione.

Uwaga! Bądź przygotowany na surowe traktowanie przez członków grupy antyterrorystycznej lub innych służb ratunkowych. Dopóki nie zostaniesz zidentyfikowany, jesteś dla nich potencjalnym terrorystą

II. Użycie broni palnej na terenie placówki:

Dyrektor, nauczyciele oraz pozostali pracownicy jak i inne osoby wykonujące czynności zawodowe na terenie przedszkola w sytuacji bezpośredniego kontaktu z napastnikiem powinny:

• Nakazać dzieciom położyć się na podłodze.
• Starać się uspokoić dzieci.
• Dopilnować, aby dzieci nie odwracały się tyłem do napastników w przypadku polecenia przemieszczania się.
• Jeżeli terroryści wydają polecenia, dopilnować, aby dzieci wykonywały je spokojnie – gwałtowny ruch może zwiększyć agresję napastników.
• O ile to możliwe zadzwonić pod numer alarmowy (112)

Uwaga! Nie należy  rozłączać się i jeśli to możliwe, na bieżąco relacjonować sytuację. Po opanowaniu sytuacji: – upewnić się o liczbie osób poszkodowanych i sprawdzić, czy strzały z broni palnej nie spowodowały innego zagrożenia (np. pożaru), w przypadku, gdy ostrzał spowodował inne zagrożenie podjąć odpowiednie do sytuacji działania, – zapewnić osobom uczestniczącym w zdarzeniu pomoc psychologiczną.

14. Procedura postępowania w przypadku zagrożenia bądź ataku bombowego na terenie przedszkola

 I. Postępowanie w sytuacji otrzymania informacji o podłożeniu ładunku wybuchowego:

• Osoba, tj.: nauczyciele oraz pozostali pracownicy jak i inne osoby wykonujące czynności zawodowe na terenie przedszkola, która przyjęła zgłoszenie lub ujawniła przedmiot niewiadomego pochodzenia, co do którego istnieje podejrzenie, że może on stanowić zagrożenie dla osób i mienia, powinna ten fakt zgłosić służbom odpowiedzialnym za bezpieczeństwo w danym miejscu, dyrekcji lub jego zastępcy. Informacji takiej nie należy przekazywać niepowołanym osobom, gdyż jej niekontrolowane rozpowszechnienie może doprowadzić do paniki i w konsekwencji utrudnić przeprowadzenie sprawnej ewakuacji osób z zagrożonego miejsca.
• Dyrektor powiadamia odpowiednie służby – Policję, Straż Pożarną, Siły Zbrojne.
• Jednocześnie przeprowadza ewakuację budynku zgodnie z procedurami
• Zawiadamiając policję dyrektor podaje następujące informacje: – rodzaj zagrożenia i źródło informacji o zagrożeniu (informacja telefoniczna, ujawniony podejrzany przedmiot), – treść rozmowy z osobą informującą o podłożeniu ładunku wybuchowego; – numer telefonu, na który przekazano informację o zagrożeniu oraz dokładny czas jej przyjęcia, adres, numer telefonu i nazwisko osoby zgłaszającej, opis miejsca i wygląd ujawnionego przedmiotu.
• Wskazane jest uzyskanie od policji potwierdzenia przyjętego zgłoszenia.

Ogłoszenie alarmu bombowego oraz procedury postępowania w czasie zagrożenia bombowego:

• Do czasu przybycia policji akcją kieruje dyrektor przedszkola lub osoba przez niego wyznaczona
• Na miejsce zagrożenia incydentem bombowym należy wezwać służby pomocnicze takie jak: pogotowie ratunkowe, straż pożarną, pogotowie gazowe, pogotowie wodnokanalizacyjne, pogotowie energetyczne.
• Po przybyciu policji na miejsce incydentu bombowego, przejmuje ona dalsze kierowanie akcją.
• Należy bezwzględnie wykonywać polecenia policjantów.
• Przy braku informacji o konkretnym miejscu podłożenia „bomby”, użytkownicy pomieszczeń służbowych powinni sprawdzić swoje miejsce pracy i jego bezpośrednie otoczenie, pod kątem obecności przedmiotów nieznanego pochodzenia.
• Pomieszczenie ogólnodostępne (korytarz, klatki schodowe, toalety, szatnię) oraz najbliższe otoczenie zewnętrzne obiektu, sprawdzają i przeszukują służby odpowiedzialne za bezpieczeństwo w danej instytucji.
• Podejrzanych przedmiotów nie wolno dotykać! O ich lokalizacji należy powiadomić dyrektora przedszkola oraz osoby odpowiedzialne za bezpieczeństwo .
• Po ogłoszeniu ewakuacji, należy zachować spokój i opanowanie, pozwoli to sprawnie i bezpiecznie opuścić zagrożony rejon.
• Identyfikacją i rozpoznawaniem zlokalizowanego ładunku wybuchowego oraz jego neutralizacją zajmują się uprawnione i wyspecjalizowane jednostki i komórki organizacyjne policji.

Jak zachować się po otrzymaniu informacji o podłożeniu lub groźbie podłożenia „bomby”:

• Podczas działań związanych neutralizacją „bomby” należy zastosować się do poleceń policji.
• Ciekawość może być niebezpieczna- należy jak najszybciej oddalić się z miejsca zagrożonego wybuchem. Po drodze należy informować o zagrożeniu jak największe grono osób, będących w strefie zagrożonej lub kierujących się w jej stronę.
• Po ogłoszeniu alarmu i zarządzeniu ewakuacji należy niezwłocznie udać się do wyjścia, zgodnie ze wskazaniami administratora budynku lub wskazaniami upoważnionych osób.

Informacja o podłożeniu bomby Dyrektor, nauczyciele oraz pozostali pracownicy jak i inne osoby wykonujące czynności zawodowe na terenie przedszkola powinny:

• Jeżeli jest to informacja telefoniczna: – słuchać uważnie oraz zapamiętać jak najwięcej informacji, – w miarę możliwości, nagrać rozmowę lub zapisywać najistotniejsze informacje, – zwracać uwagę na szczegóły dotyczące głosu i nawyki mówiącego oraz wszelkie dźwięki w tle, – nigdy nie odkładać pierwszy słuchawki, a a
  • jeżeli jest to wiadomość pisemna, należy zabezpieczyć ją tak, aby nikt jej nie dotykał i niezwłocznie przekazać  ją Policji.
• Po zakończeniu rozmowy niezwłocznie zadzwonić pod numer alarmowy (112).
• Powiadomić o zagrożeniu pozostały personel placówki oraz dzieci, w sposób nie wywołujący paniki!
•  Dyrektor zarządza ewakuację godnie z obowiązującą instrukcją
•  Zabezpieczyć ważne dokumenty (np.: dziennik).
•  Wyłączyć lub zlecić pracownikom ds. technicznych wyłączenie dopływu gazu i prądu.
•  W przypadku odnalezienia podejrzanego przedmiotu nie dotykać go i nie otwierać.
•  W miarę możliwości ograniczyć dostęp osobom postronnym.
• Dokonać próby ustalenia właściciela przedmiotu.
• Po przybyciu właściwych służb, bezwzględnie stosować się do ich zaleceń.

Wykrycie/ znalezienie bomby (podejrzanego przedmiotu):

Dyrektor, nauczyciele oraz pozostali pracownicy jak i inne osoby wykonujące czynności zawodowe na terenie przedszkola powinny:

1. Nie dotykać podejrzanego przedmiotu. (Uwaga! Jeśli widzisz „bombę” to oznacza, że jesteś w polu jej rażenia)

2. Zadzwonić pod jeden z numer alarmowy: 112

3. Zabezpieczyć, w miarę możliwości, rejon zagrożenia w sposób uniemożliwiający dostęp osobom postronnym – głównie dzieciom, nie narażać siebie i innych na niebezpieczeństwo.

4. Powiadomić o zagrożeniu pozostały personel przedszkola oraz dzieci, w sposób nie wywołujący paniki!

5. Zarządzić przeprowadzenie ewakuacji zgodnie z obowiązującą instrukcją.

6. Zabezpieczyć ważne dokumenty,

7. Wyłączyć lub zlecić pozostałym pracownikom ds. technicznych wyłączenie dopływu gazu i prądu.

8. Otworzyć okna i drzwi.

9. Usunąć z otoczenia wszystkie materiały łatwopalne.

10. Nie używać w pobliżu podejrzanego ładunku urządzeń radiowych (radiotelefonów, telefonów komórkowych).

11. Po przybyciu właściwych służb, bezwzględnie stosować się do ich zaleceń

Po wybuchu bomby:

Dyrektor, nauczyciele oraz pozostali pracownicy jak i inne osoby wykonujące czynności zawodowe na terenie przedszkola powinny:

1. Ocenić sytuację pod kątem ilości osób poszkodowanych i upewnić się, jakiego rodzaju zagrożenia spowodował wybuch.
2. Zadzwonić pod  numer alarmowy: 112
3. Udzielić pierwszej pomocy osobom najbardziej potrzebującym.
4. Sprawdzić bezpieczeństwo dróg i rejonów ewakuacyjnych, a następnie zarządzić przeprowadzenie ewakuacji zgodnie z obowiązującą instrukcją.
5.  W przypadku, gdy wybuch spowodował inne zagrożenie, podjąć działania odpowiednie do sytuacji.
6.  Po przybyciu właściwych służb, bezwzględnie stosować się do ich zaleceń.

15. Procedura zakładania „Niebieskiej Karty”

• NIEBIESKA KARTA została opracowana przez państwową Agencję Rozwiązywania Problemów Alkoholowych i ma na celu:
• zwiększenie bezpieczeństwa ofiarom przemocy domowej;
• rozwijanie zdolności samoobrony przed przemocą;
• tworzenie lokalnych koalicji na rzecz przeciwdziałania przemocy;

NIEBIESKA KARTA służy:

• dokumentowaniu faktów związanych z przemocą w danej rodzinie;
• ocenie zagrożenia daną przemocą;
• przygotowaniu skutecznego planu pomocy osobie poszkodowanej;
• jako dowód w sprawach sądowych;
• usprawnianiu procedur działania w sprawach dotyczących przemocy;
• poszerzaniu wiedzy dotyczącej zjawiska przemocy;

Jak przedszkole działa w sytuacji przemocy wobec dziecka?

• Jeśli zaistniało podejrzenie stosowania wobec dziecka przemocy domowej. Informacja o uruchomieniu tej procedury musi w ciągu 7 dni trafić do przewodniczącego gminnego zespołu interdyscyplinarnego.
• Wszczęcie procedury odbywa się przez wypełnienie przez uprawnioną osobę (m.in. nauczyciela) formularza „Niebieska Karta – A”                        Załącznik nr 2 do procedury

W ramach procedury w skład zespołu interdyscyplinarnego oraz grupy roboczej wchodzi przedstawiciel oświaty. Do jego zadań – w przypadku podejrzenia przemocy w rodzinie – należy m. in.:

• udzielanie kompleksowych informacji o:

możliwościach uzyskania pomocy psychologicznej, prawnej, socjalnej i pedagogicznej, oraz wsparcia, w tym o instytucjach i podmiotach świadczących specjalistyczną pomoc na rzecz osób dotkniętych przemocą w rodzinie;

• możliwościach podjęcia dalszych działań mających na celu poprawę sytuacji osoby, co do której istnieje podejrzenie, że jest dotknięta przemocą w rodzinie;
• prowadzenie rozmowy z osobami, wobec których istnieje podejrzenie, że stosują przemoc w rodzinie, na temat konsekwencji stosowania przemocy w rodzinie oraz informowanie tych osób o możliwościach podjęcia leczenia lub terapii i udziale w programach oddziaływań korekcyjno-edukacyjnych;
• diagnozowanie sytuacji i potrzeb osoby, co do której istnieje podejrzenie, że jest dotknięta przemocą w rodzinie, w tym w szczególności wobec dzieci;
• udzielanie kompleksowych informacji rodzicowi, opiekunowi prawnemu, faktycznemu lub osobie najbliższej o możliwościach pomocy psychologicznej, prawnej, socjalnej i pedagogicznej oraz wsparcia rodzinie, w tym o instytucjach i podmiotach świadczących specjalistyczną pomoc na rzecz osób dotkniętych przemocą w rodzinie.

W przypadku podejrzenia stosowania przemocy w rodzinie, działania podejmuje się w obecności rodzica, opiekuna prawnego lub faktycznego.

Jeżeli osobami podejrzanymi są rodzice, opiekunowie prawni lub faktyczni, działania z udziałem dziecka przeprowadza się w obecności pełnoletniej osoby najbliższej.

Na posiedzenie zespołu nie zaprasza się dziecka, a działania wobec dziecka prowadzi się w miarę możliwości w obecności psychologa.

  Opracowały: 

  dyrektor Anna Chilimończyk

mgr Małgorzata Michałowska- Kuźmowicz

mgr Danuta Banach

mgr Ewa Przybytek

---

---

-Z badań wynika, że przy współudziale środowiska lokalnego organizowane są m. in. spotkania czytelnicze. W ramach kampanii społecznej: „Cała Polska czyta dzieciom” organizowano spotkania oparte na literaturze dziecięcej z policjantem, leśniczym, czółkami Klubu Senior-Wigor, prezesem stowarzyszenia Azyl. Przedszkole ściśle współpracuje z bibliotekami w mieście. Dzieci uczestniczyły w zajęciach organizowanych w przedszkolu i bibliotekach. Inną formą rozwijania zainteresowań czytelniczych były wycieczki do księgarni. Dzieci uczestniczyły w wielu przedstawieniach teatralnych zorganizowanych przez współpracujące z przedszkolem szkoły podstawowe. same były aktorami  i występowały z inscenizacjami w wielu placówkach, m. in. MOPS, Miejska Biblioteka Oddziała Dla Dzieci i Młodzieży i DPS.

          Słuch fonematyczny w dużym stopniu warunkuje osiągnięcie prawidłowego rozwoju mowy dziecka oraz opanowanie umiejętności czytania i pisania. W niniejszej ulotce chciałabym przybliżyć, co kryje się pod określeniem  ,,słuch fonematyczny” oraz przedstawić, w jaki sposób można wspomagać zaburzony słuch fonematyczny.

Jest wiele różnych definicji słuchu fonematycznego. Powołam się na definicję pani E. Chmielewskiej, która określa słuch fonematyczny jako umiejętność rozróżniania fonemów (dźwięków mowy ludzkiej), występujących w danym języku. Wg niej jest to złożony proces analizy i syntezy dźwięków mowy. Oznacza to, że dziecko może wyodrębnić z potoku mowy – wyrazy, w wyrazach – sylaby, w sylabach – głoski, a także uchwycić kolejność głosek w wyrazie. Właściwie wykształcony słuch fonematyczny umożliwia prawidłową wymowę, wychwytywanie różnic miedzy słowami podobnie brzmiącymi, ale mającymi inne znaczenie, a w końcu dokonywanie analizy i syntezy słuchowej wyrazów, co stanowi podstawę w nauce czytania i pisania. Słuch fonematyczny kształtuje się w trakcie rozwoju mowy dziecka w sposób spontaniczny i niezamierzony.

Zaburzenia słuchu fonematycznego utrudniają lub uniemożliwiają odbiór mowy, zaburzają rozwój mowy dziecka lub wywołują zaburzenia mowy już ukształtowanej. Często powodują trudności w czytaniu (uporczywe literowanie) i pisaniu ze słuchu.

Zachęcam Rodziców do wspólnej zabawy z dzieckiem w domu, stymulującej jego rozwój. Do zabawy można zaprosić młodsze rodzeństwo, czy zaprzyjaźnione dzieci.

  Ćwiczenia w analizie i syntezie sylabowej

1. Podział słów na sylaby. Mówimy krótkie słowa wypowiadając je wolno. Każde otworzenie ust to sylaba, np. ko-tek, o- sa,  mo-tyl.

2.Dzielenie słów na sylaby z jednoczesnym stukaniem, wyklaskiwaniem, odkładaniem żetonów.

3. Dzielenie słów na sylaby – jednoczesne wypowiadanie sylaby i stawianie kroku lub wykonywanie podskoku obunóż w górę,  w przód  –  zabawa  „Mówiące roboty”.
4. Rysowanie tyle kresek ile dziecko słyszy sylab – liczenie sylab.
5. Rzut do dziecka piłki i polecenie wymienienia słowa zaczynającego się określoną sylabą, np. ko – tek, ko – łek, ko – rek.
6. Dokończ słowo rozpoczęte sylabą, np. ko – miniarz, mar – chewka.
7. Dziecko słysząc słowo wypowiedziane sylabami łączy je, dokonuje syntezy, aby je rozpoznać, np. do – bra – noc – ka – dobranocka,   her – bat – ni – ki – herbatniki,  ma – ka – ron – makaron. Zabawa – proszę podaj mi: ze – szyt,  dłu – go – pis.
8. Zabawa – Jestem poszukiwaczem skarbów, szukam czegoś, np. co zaczyna się sylabą : ka, kończy sylabą  : ta.
9. Wypowiadanie swojego imienia i nazwiska, innych słów bez pierwszej sylaby.

Ćwiczenia różnicowania głosek w słowie

• Wymawianie samogłosek a, o, u, i, e, y – głoska wymawiana jest długo przy szeroko otwartych ustach. W obrazowym schemacie modelu wyrazu oznaczamy kolorem czerwonym.
• Wymawianie spółgłosek – ważne, aby nie wymawiać sylabowo np. ry, dy, py, ale krótko r, d, p przy małym otwarciu ust. W obrazowym schemacie modelu wyrazu oznaczamy kolorem niebieskim.
• Głoska to najmniejsza wymawiana i słyszana cząstka słowa.
• Nagłos – początek słowa (pierwsza głoska)
• Śródgłos – środek słowa (nie pierwsza i nie ostatnia głoska)
• Wygłos – koniec słowa (ostatnia głoska)

1. Wyróżnianie w nagłosie  samogłosek: a, e, i, o, u  –  w słowach: agrafka, antena, agrest, Adam, ekran, ekierka, Ela, igła, indyk,  Irka, okręt, osa, okno, Ola, ubranie, ul, Ula. Brzmienie pierwszej samogłoski należy przedłużyć np. oosa, uule, iigła. Jaki dźwięk, jaką głoskę słyszysz na początku? Dziecko powtarza wyodrębnione głoski.
2. Rozpoznawanie nazwy obrazka na podstawie pierwszej głoski. Kładziemy przed dzieckiem kilka obrazków, np. okulary, igła, agrafka, okno, ekierka. Dziecko nazywa, każdy obrazek i mówi jaką głoską zaczyna się jego nazwa. Jakie głoski słyszy na początku nazw tych obrazków?
3. Wyróżnianie pierwszej samogłoski w prostych wyrazach, w których druga z kolei jest samogłoską, np. rak, sok, koc, nos, mak.
4. Wypowiadanie krótkiego i prostego słowa (powoli), np. ul, osa, oko, nos. Prosimy, aby dziecko powiedziało, co słyszy na początku i na końcu.
5. Wyodrębnienie głosek w nagłosie, wygłosie, śródgłosie w prostych wyrazach:

• oglądanie obrazków przedstawiających: las, lisa, dom, dym,
• wyodrębnienie głoski w nagłosie  l,  d,
• segregowanie obrazków według pierwszej głoski w ich nazwie: lis – las, dom – dym,
• wyodrębnienie głoski w wygłosie:  s, m,
• określenie różnic w ich nazwach lis – las,  dom – dym (różnią się środkową głoską),
• wyodrębnienie głosek w śródgłosie:  a – i , o – y.

6. Podział na głoski prostych wyrazów jednosylabowych: rak, mak, kot, por, ul, ser, las, koc, tor. Dziecko wymawia kolejne głoski i wystukuje je: r – a – k.
7. Liczenie ilości głosek i określanie ich miejsca w słowie.
8. Wyszukiwanie obrazków, które rozpoczynają się na podaną głoskę.
9. Wyodrębnienie głosek w nagłosie w nazwach przedmiotów przedstawionych na obrazkach. Łączenie w pary obrazków zaczynających się tą samą głoską, np. lampa – lalka, okno – oko, sanki – samochód.
10. Wymyślanie słów na określoną głoskę. Zabawa – jestem poszukiwaczem skarbów, szukam czegoś co:

–         zaczyna się głoską, np. s, o, t, d,

–         rozpoczyna się taką samą głoską co, np.  słowo –  drabina,

–         kończy się głoską, np. t,

–         zabawa -jedzie pociąg naładowany towarami zaczynającymi się głoską, np. m.

11. Wypowiadanie par słów rozpoczynających się taką sama głoską.
12. Segregowanie obrazków ze względu na głoski występujące na początku ich nazw.
13. Wyszukiwanie obrazków przedstawiających przedmioty, których nazwa rozpoczyna się na daną głoskę, np. głoską t – tor, tort, taca;  głoską o – okno, osa, ołówek.
14. Podawanie przez dziecko słów rozpoczynających się na podaną głoskę.
15. Wybrzmiewanie głoski w nagłosie i wygłosie w nazwach obrazków: osa, kasa, mak, kot, rak, tost, okno, oko. Wymień nazwy przedmiotów i zwierząt przedstawionych na obrazkach. Jakie głoski słyszysz na początku wymawianych słów, jakie głoski słyszysz na końcu wymawianych słów?
16. Wyszukiwanie na obrazkach przedmiotów, których nazwy kończą się na określoną głoskę. Wybierz obrazki, których nazwy kończą się głoską, np. k.
17. Rozpoznawanie nazwy obrazka na podstawie ostatniej głoski. Zgadnij jaki mam obrazek, jego nazwa kończy się głoską, np. s.
18. „Czytanie uchem” –  składanie słów z usłyszanych w odstępach głosek, np. m – a – k. Co ja powiedziałam: d – o – m,  k – o – t – e – k?
19. Wyodrębnianie pierwszej głoski w swoim imieniu i nazwisku.
20. Powiedz słowo, które zaczyna się tak samo jak słowo, np. flaga, piłka, kura.
21. Wyodrębnianie głosek w wygłosie nazw przedmiotów przedstawionych na obrazkach. Łączenie obrazków w pary według brzmienia ostatniej głoski, np. mak – rak, waga – waza, lis – las.
22. Układanie obrazków w takiej kolejności, żeby ostatnia głoska nazwy przedmiotu przedstawionego na obrazku była taka sama jak pierwsza głoska w nazwie następnego, np. mak – kot – tor –rak – koza –antena.
23. Wyodrębnianie wyrazów różniących się tylko jedną głoską. Zabawa – czym różnią się słowa?

• dziecko ogląda pary obrazków : mak – rak,  lis – las,  kura – góra,  kosa – kasa; nazywa przedmioty i zwierzęta przedstawione np. na obrazkach rak – mak, kura – góra,
• dzieli na głoski wymienione słowa,
• wyszukuje różnice w parach słów (inna głoska w nagłosie  m – r,  k – g)

24. Przekształcanie wyrazów przez zmianę głoski. Co słyszysz na końcu słowa kot? Jakie będzie słowo, jeżeli „t” zamienisz na „sz” (kot – kosz).
25. Wypowiadanie wyrazów, w których następny wyraz zaczyna się głoską będącą ostatnią głoską wyrazu poprzedniego, np. tor – rak,  okno – ogórek.
26. Modelowanie struktury dźwiękowej wyrazu  –  igła:

• analiza i synteza słuchowa wyrazu –  igła (wymawianie poszczególnych głosek, synteza wyrazu po usłyszeniu kolejnych głosek, podział  na sylaby),
• ułożenie z białych nakrywek schematu wyrazu –  igła pod obrazkiem przedstawiającym –  igłę,
• ułożenie z czerwonych i niebieskich nakrywek modelu wyrazu –  igła pod schematem tego wyrazu.

opracowała: Danuta Banach

Uzależnienie od nowych technologii wśród  dzieci

Innowacje technologiczneoparte o przekaz internetowy na stałe zmieniły współczesny obraz mediów. Odcisnęły wyraźne piętno na życiu nie tylko dorosłych odbiorców, ale także ich najmłodszych użytkowników. Badania CBOS z 2018r. dowodzą, że dwie trzecie rodziców dzieci w wieku 2-5 lat deklarują używanie przez ich pociechy urządzeń mobilnych przez średnio 50 minut dziennie. Eksperci   naukowcy wskazują, że korzystanie przez małe dzieci z urządzeń cyfrowych ma nie tylko swoje pozytywne strony, ale wywołuje także negatywne skutki, m, in w zakresie mowy, emocji, umiejętności społecznych.                                                                            Nie ma naukowych twardych dowodów, które stwierdzają, że wczesna ekspozycja na media ekranowe bezpośrednio prowadzi do uzależnienia od  technologii cyfrowych. Nie oznacza to jednak, że nadmierne korzystanie z nich nie wywołuje zaburzeń w zachowaniu dziecka oraz nie rzutuje na prawidłowy proces jego rozwoju(Szymański & Krzyżak- Szymańska 2018)                                                    Do najczęściej wymienianych symptomów problemowego korzystania z urządzeń cyfrowych przez dziecko należą: 1)Zaabsorbowanie urządzeniem lub określoną aktywnością. Występuje ono wówczas gdy dziecko myśli o określonej aktywności ,chce ciągle grać lub robi wszystko, by natychmiast, gdy to możliwe w nią grać. Podczas innych zajęć nie skupia się, gdyż ciągle myśli o grze. 2) Dziecko domaga się od rodzica dłuższego korzystania z danego urządzenia ekranowego.3)Objawy odstawienia- dziecko wykazuje niepokój, ma złe samopoczucie. Taki stan występuje gdy dziecko nie może korzystać z urządzenia.   4) Problem z kontrolą zachowania- zakończenie oglądania bajki czy wyłączenie urządzenia kończy się krzykiem, płaczem mimo wcześniejszych zasad wprowadzonych przez rodzica ( oglądanie jednej bajki) 5)Utrata zaciekawienia innymi  aktywnościami.  Dziecko nie lubi wychodzić na spacer zabaw w piaskownicy itp. Gdy pytamy co chciałoby robić , zawsze jest jedna odpowiedź ,,grać”.6) Modyfikacja nastroju- kiedy dziecko ma zły dzień jest drażliwe osowiałe  – jedyną aktywnością, która wpływa na poprawę jego nastroju jest korzystanie z urządzenia cyfrowego.7)Problemy psychospołeczne- dziecko coraz częściej stwarza problemy w rodzinie i grupie rówieśniczej może to być gwałtowny opór przed dostępem do urządzeń, konflikty z rodzeństwem, wybucha złością gdy ktoś nie robi tego, czego ono chce.  To od rodziców zależy, jaka będzie w ich domu dostępność do urządzeń ekranowych i ile czasu dziecko będzie spędzać przed nimi. Czy będzie to robić samodzielnie czy z udziałem rodzica. Pedagodzy i psycholodzy wskazują na następujące zachowania rodziców, które mogą przyczyniać się do rozwoju problemowego korzystania z urządzeń ekranowych przez dzieci. 1)Stosowanie przez rodzica mediów ekranowych jako kary lub nagrody 2)Wykorzystywanie mediów ekranowych jako uspokajacza 3)Zastępowanie bezpośredniej interakcji dziecko – rodzic interakcjami z urządzeniami cyfrowymi. 4) Brak kontroli i monitorowania ze strony rodziców aktywności dziecka na urządzeniach ekranowych. 5)Stosowanie urządzeń ekranowych jako  ,,opiekunki” 6)zbyt wczesna ekspozycja dziecka na media ekranowe.                                                                                                                                                                     Powszechny dostęp do urządzeń cyfrowych, spowodował, że rodzice często bezrefleksyjnie pozwalają swoim dzieciom z nich korzystać.

opracowała Krystyna Sekita w oparciu o artykuł dr Ewy Krzyżak- Szymańskiej

Bajkoterapia czyli moc bajki…

BAJKOTERAPIA CZYLI MOC BAJKI

Bajkoterapia stanowi odłam biblioterapii i polega na wykorzystywaniu bajek i baśni w celach terapeutycznych, edukacyjnych czy relaksacyjnych. Dzięki tej formie zajęć dziecko poznaje kulturę, obyczaje, historię, uczy się rozumieć świat, w którym żyje, a także rozwija wyobraźnię i pogłębia swoje zainteresowania. Bajkoterapia jest bardzo ważną metodą wspierającą, która wpływa kojąco na emocje dziecka. Jest stosowana w celach terapeutycznych, ponieważ wyzwala różnego rodzaju emocje, pozwala odreagować napięcia oraz zaspokajać podstawowe potrzeby. Pozwala spojrzeć na problem z innej strony i pomaga dziecku radzić sobie z sytuacjami trudnymi.

Bajka silnie oddziałuje na wyobraźnię dziecka, która w okresie dzieciństwa jest niewiarygodnie szeroka. Bajka pomaga zrozumieć dziecku rzeczywistość, tłumaczy, pozwala na głębsze poznanie świata, uczy, czym jest dobro i zło, ukazując różnice tych dwóch zjawisk oraz skutki, jakie za sobą niosą. Bajka pozwala dziecku na porównanie siebie z postaciami, jakie w niej występują. Ukazuje, że nie tylko dziecko, ale i owe postaci mają problemy, z których wychodzą szczęśliwie mimo wszystko. Takie spostrzeżenie pozwala dziecku być spokojnym, pewnym siebie, patrzeć na wszystko, co wokół się dzieje optymistycznie, bez lęków.

Cechy bajki:

• personifikacja, czyli przedstawienie zwierząt, roślin czy przedmiotów nieożywionych jako osób ludzkich, oraz animizacja – czyli nadanie przedmiotom pojęciom cech istot żywych;
• pojawiające się metafory, wszelkie czarodziejskie przemiany – zwierząt, ludzi, itp;
• bajka sama w sobie pomaga odbiorcy odnaleźć się w wyimaginowanym świecie, pokazuje jak radzić sobie z lękami oraz poucza i moralizuje;
• posiada przejrzystą aksjologię – dobro zawsze zwycięża;
• posiada szczęśliwe zakończenie;
• nie posiada konkretnego określenia czasu oraz przestrzeni: dawno, dawno temu, gdzieś daleko, itp.

Rodzaje bajek terapeutycznych

Bajki terapeutyczne ze względu na swoje oddziaływanie dzieli się na:

Bajki relaksacyjne, mające na celu odprężenie i uspokojenie dziecka. Pobudzają wyobraźnię oraz rozwijają umiejętność wizualizacji. Składają się z 3 części: pierwsza opiera się na rozluźnieniu i wpływa kojąco na układ nerwowy, druga wprowadza w stan relaksu, w trzeciej pojawia się energia pobudzająca do życia. Fabuła jest osadzona w miejscu dobrze znanym dziecku, spokojnym oraz bezpiecznym. Bohater bajki, a tym samym i dziecko, doświadcza wszystkimi zmysłami miejsca, w którym przebywa, słyszy, czuje i widzi.

Bajki psychoedukacyjne – ich celem jest zmniejszenie napięcia spowodowanego trudnymi sytuacjami życiowymi bądź wyobrażeniowymi oraz zapoczątkowanie zmian w zachowaniu dziecka. Bohater utworu przeważnie przeżywa problem podobny do tego, który trapi malucha i uczy jak w danym momencie powinien się zachować, dzięki czemu dziecko nabywa nowe doświadczenie oraz wzory postępowania.

Bajki te wpływają na procesy poznawcze dziecka:

• wyjaśniają związki przyczynowo-skutkowe pomiędzy zdarzeniami, a odczuwanymi emocjami;
• pokazują inny sposób myślenia o sytuacji, w której znajduje się dziecko;
• pokazują, jak skutecznie działać;
• ułatwiają mówienie o problemach oraz dają możliwość poszukiwania sposobu ich rozwiązania.

Aby bajka miała działanie terapeutyczne, musi być zbudowana według konkretnego schematu

1. Tło bajki – wydarzenia muszą się rozgrywać w miejscach znanych dziecku, tak by budzić pozytywne uczucia u bohatera i dziecka.
2. Główny bohater – ulubiona zabawka, małe zwierzątko, z którym dziecko może się identyfikować. Radzi on sobie ze wszystkimi trudnościami za pomocą bajkowych postaci, przedmiotów, postrzega siebie pozytywnie. Bohater odczuwa lęk, ale w trakcie przeżywania przygody nabywa nowe umiejętności radzenia sobie z nim oraz uczy się pozytywnego sposobu myślenia o lękotwórczej sytuacji. Obserwując takie zachowanie bohatera, u dziecka wzmacnia się poczucie własnej wartości, a także rozwija się umiejętność pozytywnego myślenia. Dziecko uczy się radzenia sobie w trudnych sytuacjach: bohater tak zrobił, to ja też mogę.
3. Główny temat / problem – opis problemu oraz tego, co w danej sytuacji odczuwa bohater, czego się boi, co w nim wzbudza lęk. Pozwala dziecku zrozumieć, jakie są przyczyny odczuwania takich emocji i co dzieje się z głównym bohaterem.
4. Inni bohaterowie – pomagają zwerbalizować lęk, uczą, jak sobie z nim radzić, często przyczyniają się do sukcesu głównego bohatera. Postacie te wzbudzają pozytywne emocje, są pełne miłości i serdeczności, stymulują głównego bohatera do mówienia o uczuciach.
5. Rozwiązanie problemu – ma na celu pokazanie, jak bohater radzi sobie z danym problemem, co robi, jak działa, jakie wzorce zachowania prezentuje. Ważne jest powtarzanie bodźców lękotwórczych, dzięki czemu zachodzi proces „odwrażliwiania” – czyli oswajania się z sytuacjami czy przedmiotami wywołującymi lęk. Również bardzo ważne jest łączenie bodźców nieprzyjemnych z przyjemnymi emocjami, co prowadzi do uwolnienia dziecka od odczuwania lęku wyobrażeniowego, co z kolei przekłada się na obniżenie lęku w sytuacjach realnych.
6. Szczęśliwe zakończenie – lub takie zakończenie, które pozwoli na obniżenie napięcia oraz zaakceptowanie odczuwanych emocji, jak w przypadku bajek o śmierci.

Czytanie bajek zalecane jest zarówno w celach profilaktycznych, zapobiegawczo od lat najmłodszych, jak i w czasie zaburzeń emocjonalnych u dziecka. Terapia tego typu pomaga maluchom w rozumieniu i radzeniu sobie z własnymi lękami, niepokojami i słabościami. Bajki zachęcają dzieci do odkrywania świata w radosny sposób. Najkrócej można by powiedzieć, że bajki, z punktu widzenia terapeutycznego- wzmacniają i uzdrawiają kruchą psychikę dziecka, docierają do jego ukrytych lęków i głębokich pragnień, obiecują pokonanie trudności i spełnienie marzeń.

Bajkowe obrazy, często niezwykle plastyczne i barwne, są pożyteczne bo mogą uwolnić dziecko od haosu emocji, uporządkować sprzeczne uczucia i sprawić, że mały człowiek „przyglądając im się z bliska” doznaje uczucia ulgi i oczyszczenia.

Małe dziecko z uwagi na swoją psychiczną niedojrzałość i konieczność ciągłego intensywnego uczenia się „życia”, powinno mieć możliwość korzystania z pomocy w drodze własnego rozwoju, ze strony najbliższych i najlepszych w tym wypadku „terapeutów”, jakimi są rodzice. I właśnie doskonałym narzędziem terapeutycznym, które sprawdza się od wieków w hartowaniu dziecięcej psychiki są bajki czytane przez mamę/ tatę w atmosferze pełnej bezpieczeństwa, czułości i miłości.

Rodzicu pamiętaj!

Poświęć czas na czytanie bajek swojemu dziecku. Wystarczy 10 minut dziennie, 10 minut, które na malucha działa terapeutycznie, a Ciebie nie kosztuje zbyt wiele…

Opracowanie:

Urszula Kaczyńska

Literatura:

Jaszczyk A., Kochaniak B., Czarodziejski pyłek czyli metafora i bajkowe wspomaganie rozwoju małego dziecka;

Jakubczyk K., Bajkoterapia jako metoda pracy z dzieckiem w wieku przedszkolnym Nauczyciel i Szkoła 1 (53), 249-258 2013

Litwinow M., Bajkoterapia w przedszkolu;

Molicka M., Bajkoterapia. O lękach dzieci i nowej metodzie terapii.

Multimedia i ich wpływ na rozwój dzieci.

 

Rozwój nowych technologii i

            Rozwój nowych technologii i powszechność w naszym życiu urządzeń mobilnych i multimediów sprawia, że korzystają z nich także nasze dzieci. Odcinanie naszych najmłodszych od tego, co niesie postęp technologiczny, byłoby niewłaściwe, dzieci muszą bowiem umieć się w tym świecie poruszać, ponieważ mają i będą mieć z nim do czynienia na co dzień. Nauczyciele i rodzice powinni być jednak dla nich przewodnikami wskazującymi im granice, przede wszystkim jeśli chodzi o częstotliwość korzystania z multimediów oraz wybór źródeł informacji, czy rozrywki. Prowadzone badania dotyczące korzystania najmłodszych dzieci z multimediów są zatrważające. Pokazują, jak dużo małych dzieci spędza czas na wpatrywaniu się w monitory urządzeń elektronicznych.

Dlaczego nie jest to dobre? 

Dzieci spędzające dużo czasu przed ekranem komputera mają „rozleniwione” mięśnie gałek ocznych, przez co mogą mieć trudności ze śledzeniem pokazywanych potem przez nauczyciela znaków, obrazków i przedmiotów, gdyż nieprzygotowane mięśnie gałek ocznych szybko się męczą, nie nadążają za narzuconym tempem pracy, dzieci gubią się, gdy znaków jest za dużo.

Obrazy multimedialne, które proponuje się dzieciom, składają się z wielu ruchomych elementów. Na ekranie dużo się dzieje, jest bardzo kolorowo. To sprawia, że układ nerwowy jest intensywnie stymulowany przez wzrok. Jeśli taka stymulacja trwa długo, może powodować nadmierne pobudzenie dziecka, a także trudności z koncentracją. Dla dzieci w wieku przedszkolnym, które często mają do czynienia z tego rodzaju pobudzaniem, naturalne środowisko oraz to, co dzieje się dookoła, może nie być już wystarczająco stymulujące. Dlatego te dzieci mogą mieć trudności ze skupieniem się na czymś dłużej, a czasami wręcz z siedzeniem w miejscu przez dłuższą chwilę.

Zbyt częste wpatrywanie się w ekrany urządzeń medialnych może prowadzić do wielu negatywnych skutków:

– otyłości

– nadmiernej nerwowości

– agresywnego zachowania

– uzależnienia

Otyłość – brak ruchu spowodowany siedzeniem przed komputerem dołączony do często źle zbilansowanej diety bogatej głównie w cukry sprawia, że sytuacja staje się bardzo niepokojąca.

Nadmierna nerwowość, agresja – źle dobrane gry, zwłaszcza te zawierające treści agresywne, powodują wzrost agresji u osób, które często z nich korzystają.

Uzależnienie – małe dzieci łatwiej (!) ulegają wpływom i dużo szybciej mogą się uzależnić od korzystania z urządzeń elektronicznych. Pierwsze symptomy to właśnie nasilające się zachowania agresywne, szczególnie w sytuacji, kiedy dziecku odmawia się możliwości grania. Jeśli maluch coraz częściej ma trudności z koncentracją, reaguje w sposób nerwowy bądź agresywny, jest impulsywny, pobudzony (szczególnie w momencie odmowy z korzystania z telewizora czy komputera) to jest pierwszy sygnał, który może oznaczać uzależnienie.

Jak zatem w bezpieczny sposób zapoznać dziecko ze światem multimediów?

Najważniejszy jest właściwy dobór treści przekazywanych poprzez programy multimedialne. Rodzice powinni bardzo wnikliwie sprawdzać treści pojawiające się w programach komputerowych dla dzieci i zawsze odpowiedzieć sobie na pytanie, czemu służy dany program, czy gra komputerowa. Jakie umiejętności dziecko rozwinie dzięki danej grze lub programowi multimedialnemu.  

Bardzo ważny jest też sposób prezentacji materiału edukacyjnego. Część gier i programów multimedialnych jest przeładowana: muzyka, głos lektora, wiele kolorów , świateł i ruchomych elementów, itp. Dziecko nie wie, na czym skupić uwagę. Zbyt wiele bodźców może przeciążyć młody, dojrzewający układ nerwowy, dziecko może zacząć reagować nerwowo, stać się nadpobudliwe.  

Odpowiednio skonstruowany program powinien zawierać jasne instrukcje dla dziecka, z możliwością zobaczenia prawidłowej odpowiedzi ( w przypadku dzieci młodszych dobrym rozwiązaniem są brawa).

Pamiętać należy, że multimedia to nie tylko gry czy programy edukacyjne. To również słuchowiska, e – książeczki, które mogą być bardzo ciekawą formą spędzania czasu. Pobudzają wyobraźnię, uczą uważnego słuchania, koncentracji.

Podczas korzystania z multimediów bardzo ważną rolę odgrywa osoba dorosła, która pomoże, wytłumaczy, czy rozwinie bardziej temat. Daje to dziecku większe poczucie pewności i sprawia, że zabawa z grą czy programem przyniesie więcej korzyści dla jego rozwoju.  

Warunkiem absolutnie koniecznym jest kontrola dorosłych nad korzystaniem przez dzieci z wszelkiego rodzaju multimediów!

                                                Opracowała Urszula Kaczyńska

na podstawie artykułu Marty Cholewińskiej – Dackiej

„Wychowanie w Przedszkolu” 1/2017

Bezpieczne wakacje…

KOCHANI    RODZICE ZBLIŻA  SIĘ  CZAS  WAKACJI      ZADBAJMY O BEZPIECZEŃSTWO   NASZYCH POCIECH  W  CZASIE  WAKACJI.  POKAŻMY DZIECIOM,  GDZIE RODZI SIĘ  NIEBEZPIECZEŃSTWO  I  JAK POSTĘPOWAĆ W SYTUACJACH  TRUDNYCH.

!. Zachowanie na ulicy

Przedszkolak nie powinien sam wychodzić na ruchliwą ulicę, nawet jeśli wydaje nam się, że opanował już sztukę przechodzenia przez jezdnię. Nie wystarczy wielokrotne powtarzanie dziecku zasad przy tym obowiązujących („spójrz w prawo, w lewo, jeszcze raz w prawo i upewnij się czy nie nadjeżdża samochód”), sami także musimy robić to prawidłowo! W czasie spacerów zachęcajmy malucha, aby pokazał nam jak bezpiecznie przechodzić przez jezdnię.

II. Podróż samochodem

Dla dziecka najważniejszym elementem wyposażenia samochodu powinien być odpowiedni do jego wieku i wagi fotelik! Koniecznie musi być solidnie umocowany pasami na tylnym siedzeniu. Dla bezpieczeństwa własnej pociechy, w tej kwestii nie ustępuj protestom dziecka. Przyzwyczaj je, że nie ruszycie z miejsca, jeśli dziecko nie będzie siedziało zapięte w foteliku (czy na podstawce). Kiedy podróż jest długa i męcząca zrób przerwę. W upalne dni nie zostawiaj dziecka samego w samochodzie (zwłaszcza na pełnym słońcu), ponieważ grozi to odwodnieniem czy udarem słonecznym.

III. Odpoczynek nad wodą

Popularnym miejscem letnich wyjazdów są okolice akwenów wodnych. Dzieci lubią kąpiele, plażowanie, czy budowanie zamków z piasku. Niestety, zdarza się, że oddający się słonecznym rozkoszom opiekunowie zapominają o własnych pociechach. Tymczasem wystarczy kilka chwil, aby ciekawy świata maluch zgubił się w tłumie wypoczywających, bądź, aby skusiła go ciepła woda. Mając świadomość ewentualnych niebezpieczeństw, wybierając miejsce do pływania decydujmy się na kąpieliska z ratownikiem, który profesjonalnie zareaguje w sytuacji zagrożenia. Pamiętajmy, że bezmyślnością jest pice alkoholu podczas odpoczynku nad wodą, zwłaszcza w sytuacji, kiedy mamy pod opieką przedszkolaka!

IV. Ostrożnie ze słońcem

W upalne dni pamiętajmy o właściwej ochronie przed słońcem i zapobiegajmy oparzeniom. Lekarze są zgodnie, że delikatna skóra dziecka nie jest jeszcze odporna na intensywne promieniowanie słoneczne. Radzą, aby unikać długiego przebywania w pełnym słońcu między godz. 10 a 15. W tym czasie dzieci powinny się bawić w miejscach zacienionych. Wiedząc, że znaczna część promieni przenika przez chmury stosuj kremy ochronne z filtrami UVA o wysokim faktorze przeznaczone dla dzieci nawet w mniej słoneczne dni. Wykorzystujmy parasole. Dbajmy o właściwe ubranie, przede wszystkim o przewiewne nakrycie, które będzie chroniło głowę i wrażliwy kark. Pamiętajmy, że mózg bardzo szybko się nagrzewa, a ponieważ jest organem dobrze ukrwionym łatwo dochodzi do przegrzania całego organizmu. Starszego przedszkolaka warto zachęcać do samodzielnej dbałości o skórę proponując mu np. , aby wysmarował się kremem ochronnym barwiącym ciał. Będzie to dla niego wspaniała zabawa. W upalne dni należy pamiętać o dostarczaniu organizmowi dziecka wystarczającej ilości płynów.

V. W lesie i na wsi

Obawy osób wypoczywających w okolicach leśnych budzą owady, głównie komary, kleszcze i pszczoły. Najlepszą ochroną przed tego typu zagrożeniem jest ubieranie dziecka w spodnie i koszulkę z długim rękawem, a na głowę – czapkę (unikajmy jaskrawych kolorów). Nieosłonięte części ciała warto posmarować preparatem chroniącym przed intruzami.. Wychodząc z domu sprawdźmy, czy ubranie nie jest poplamione słodkimi produktami. Po powrocie z lasu dokładnie oglądajmy skórę, czy nie ma w niej kleszcza. Poza tym, unikajmy jedzenia słodyczy na powietrzu, a podając dziecku picie sprawdzajmy, czy na obrzeżu lub wewnątrz naczynia nie ma pszczół czy os. Wyjeżdżając na wieś sprawdźmy, czy w miejscach, gdzie bawi się malec nie ma niebezpiecznych maszyn i urządzeń rolniczych.

Już teraz warto się upewnić, czy nasza pociecha pamięta jak się nazywa, wie gdzie mieszka i ewentualnie zna numer domowego telefonu. Mamy nadzieję, że po wakacjach spotkamy się zdrowi i wypoczęci, czego serdecznie życzymy.

Opracowała Krystyna Sekita w oparciu o źródło internetowe

Powróćmy do aktywności na świeżym powietrzu.

Zdobycze nauki podkreślają zasadniczy wpływ pierwszych sześciu lat życia dziecka na jego psychofizyczny rozwój. Zwłaszcza zdrowie, odporność psychofizyczną i prawidłowy rozwój mózgu. Po czasie pozostawania w domu, zadbajmy o to by dzieci jak najdłużej korzystały z zabaw w środowisku naturalnym. Ruch to własne działanie. Użycie swojego ciała i zmysłów. Próba i eksperymentowanie. Ruch to doświadczenie najbardziej podstawowe. Pobudza rozwój mięśni, serca i płuc, co ma szczególne znaczenie w okresie dzieciństwa, kiedy maluch rozwija się i rośnie. Ruch ma też istotny wpływ na kształtowanie się i pracę mózgu. U dziecka myślenie najpierw zachodzi poprzez aktywne działanie. Ruszając się – uczy się, czyli trenuje ciało, ale umysł też. Szczególne znaczenie maja zabawy w środowisku naturalnym ,zawierają one pomysłowe i kreatywne elementy, które sprzyjają umiejętnościom językowym i współpracy. Im większa codzienna eksploracja na środowisko naturalne, tym większe korzyści odnosi dotleniony i pobudzony wielozmysłowo mózg. Warto podkreślić, że występuje również wysokie rozpowszechnienie niedoboru witaminy D ( ,,witaminy  słonecznej”) wśród niemowląt, dzieci i nastolatków na całym świecie. Zbyt dużo czasu spędzanego w pomieszczeniu sprawia, że dzieci są pozbawione zdrowego działania promieni słonecznych. Niedobów witaminy D, jest czynnikiem rozwoju krzywicy i czynnikiem ryzyka rozwoju chorób sercowo- naczyniowych. Brak swobodnego ruchu, ograniczenie dzieciom przestrzeni sprzyja otyłości  i zaburzeniom wegetatywnym, co skutkuje ograniczeniem w prawidłowym funkcjonowaniu mózgu.                                                                                                                            Dla dziecka nie ma złej pogody ,jest tylko nieodpowiednia odzież –słyszeliście już pewnie o tym. Wczesne doświadczania codziennego swobodnego kontaktu ze światem przyrody zostały bardzo pozytywnie  połączone przez naukowców ze zdrowiem fizycznym i psychicznym oraz rozwojem wyobraźni, kreatywności i poczucia zachwytu. Poczucie zachwytu i ciekawości są ważnymi czynnikami motywującymi do nauki przez cała życie. Zachęcam do jak najczęstszych zabaw na świeżym powietrzu zbierajcie kamyki, patyki, kupcie dzieciom lupę, a zobaczycie zachwyt światem przyrody w oczach waszych dzieci.

opracowała Krystyna Sekita na podstawie artykułu A. Kuźba ,, Neurodydaktyka  okiem  praktyka”